technika, 1862
Jedno z testowych przejazdów londyńskiego metra w połowie XIX wieku.

Metro w Londynie (ang. London Underground, potocznie the Tube) – system lokalnych linii kolejowych przebiegających w podziemnych tunelach oraz na powierzchni, obsługujących większość obszaru Wielkiego Londynu. Jest najstarszym metrem na świecie – pierwsi podróżni skorzystali z niego 10 stycznia 1863 roku. Pomimo angielskiej nazwy, wskazującej na podziemne położenie, jedynie ok. 45% długości tras znajduje się pod ziemią.
System liczy 11 linii, 270 stacji (w tym 14 poza administracyjnymi granicami Wielkiego Londynu) oraz 402 km tras[1][2]. Codziennie korzysta z niego ok. 3 milionów podróżnych. Począwszy od 2003, w sensie organizacyjnym podporządkowany jest ciału zwanemu Transport for London, zarządzającemu w imieniu władz Wielkiego Londynu całą komunikacją miejską. Pierwsze połączenie podziemnej kolejki w Londynie zostało uruchomione 10 stycznia 1863 przez spółkę z Metropolitan Railway. Decyzja o budowie tuneli zapadła w 1854. Początkowo operatorem każdej linii była inna, prywatna spółka. Do końca XIX wieku spółek i linii było już sześć. Nie współpracowały one ze sobą i pasażerowie w każdej z nich musieli posiadać inne bilety. Nawet sąsiadujące ze sobą stacje różnych linii nie miały podziemnych połączeń, przez co przesiadki między nimi były uciążliwe. Na początku XX wieku rozpoczął się proces konsolidacji spółek. Było to związane z przypływem do metra nowego kapitału, m.in. amerykańskiego. Dodatkowe środki były niezbędne w związku z koniecznością przedłużania linii na przedmieścia oraz elektryfikacji linii.
W 1933 całe metro stało się własnością państwową i wraz z liniami autobusowymi i tramwajowymi zostało podporządkowane nowo utworzonemu Londyńskiemu Zarządowi Transportu Pasażerskiego (potocznie zwanemu London Transport). Wyjątkiem była jedynie Waterloo & City line, która przeszła pod miejską administrację dopiero w 1994 (wcześniej administrowało nią British Rail). W dniu wybuchu II wojny światowej działało 10 linii. (wiki)