znani-ludzie
Premier Francji marszałek Philippe Pétain

W czasie I wojny światowej w roku 1914 dowodził jako generał brygady korpusem pod Arras. Odznaczył się w bitwie nad Marną (5-9 września 1914 roku), gdzie dowodził dywizją. W roku 1915 objął dowództwo Francuskiej Armii Północnej i Południowo-Wschodniej. Podczas I wojny światowej wsławił się bohaterską obroną Verdun, trwającą od lutego do grudnia 1916 roku, zwłaszcza odbiciem fortu Vaux, za co został oficerem Wielkiej Legii Honorowej i dowódcą grupy środkowej. Od tego momentu rozpoczęła się rozwijać jego błyskawiczna kariera. 15 maja 1917, po nieudanym natarciu generała R.G. Nivelle’a nad Aisne został Wodzem Naczelnym armii francuskiej. W lipcu 1917 autor ofensywnych działań armii francuskiej w lesie Houthulst. W październiku 1917 podjął udany atak na pozycje niemieckie wokół fortu La Malmaison. Sprawował dowództwo na froncie zachodnim do zakończenia wojny. 21 listopada 1918 mianowany marszałkiem Francji. Na początku września 1939 Pétain próbował bezskutecznie ostrzec przedstawicieli polskich władz państwowych o istniejących planach internowania rządu RP w Królestwie Rumunii, zainicjowanych przez grupę polityków francuskich (Leon Noël). Podczas II wojny światowej najpierw wicepremier w rządzie Paula Reynauda (od 17 maja 1940), następnie premier Francji (od 16 czerwca 1940). Zgromadzenie Narodowe przekazało mu pełnię władzy, widząc w nim męża opatrznościowego, który ocali substancję narodową. Władze Vichy objęły sukcesję po III Republice. 22 czerwca 1940 roku zawarł separatystyczne zawieszenie broni z Niemcami. 10 lipca 1940 Zgromadzenie Narodowe (połączone izby francuskiego parlamentu) z pominięciem Prezydenta Republiki Alberta Lebruna uchwaliło przekazanie mu nadzwyczajnych pełnomocnictw. Na podstawie tych pełnomocnictw Pétain ogłosił się Szefem Państwa Francuskiego. Siedzibą centralnej administracji Francji zostało uzdrowisko Vichy (rząd Vichy), do którego przejechał 10 lipca 1940. Był szefem tego rządu do 1944 roku, choć de facto od końca 1942 roku (niemiecka okupacja terytorium Vichy po inwazji aliantów w Afryce Północnej) był już tylko marionetką w ręku Niemców. Podczas wojny prowadził politykę kolaboracji z okupantem, nie wciągając jednak kraju bezpośrednio do działań wojennych. Po inwazji aliantów w Normandii zgłosił w sierpniu 1944 wysłannikowi generała Charles’a de Gaulle’a gotowość przekazania władzy. Został przez Niemców internowany, wywieziony do Niemiec i osadzony w zamku Sigmaringen w Badenii-Wirtembergii. Odmówił wykonywania obowiązków głowy państwa, pozostając w areszcie domowym. W kwietniu 1945 powrócił dobrowolnie ze Szwajcarii do wolnej już Francji, gdzie oddał się w ręce władz francuskich. Chciał procesu sądowego w swojej sprawie. Rozprawa przed paryskim Trybunałem Stanu rozpoczęła się 23 lipca 1945. W skład sądu wchodzili francuscy parlamentarzyści, którzy 5 lat wcześniej przekazali władzę w jego ręce oraz sędziowie i uczestnicy ruchu oporu. Przed procesem został zdegradowany. Rozprawie przewodniczył Paul Mongibeaux. Postawione zarzuty to: zaakceptowanie porażki militarnej w 1940, przekroczenie uprawnień przyznanych przez Zgromadzenie Narodowe, polityka kolaboracji z III Rzeszą, dostarczanie siły roboczej i surowców dla przemysłu wojennego Niemiec (akt oskarżenia nie wspominał o odpowiedzialności za wywiezienie z Francji do obozów koncentracyjnych ponad 75 tys. Żydów). (wiki)