znani-ludzie, 1995
Generał Ryszard Kukliński na prywatnej audiencji u Jana Pawła II.
Władimir Bukowskij o generale Kuklińskim „On postanowił zupełnie samotnie, ryzykując życie, przeciwstawić się Imperium Zła....”.
Ryszard Jerzy Kukliński ps. „Jack Strong”, „Mewa” (ur. 13 czerwca 1930 w Warszawie, zm. 11 lutego 2004 w Tampie) – pułkownik Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady, zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, od 1970 agent wywiadu amerykańskiej Central Intelligence Agency (CIA), na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego (1981) ewakuowany przez CIA do Berlina Zachodniego.
Urodził się w rodzinie robotniczej o tradycjach katolickich i związanych z PPS. Jego ojciec Stanisław, żołnierz Miecza i Pługa, podczas II wojny światowej został aresztowany za działalność konspiracyjną i zginął w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen.
W wieku 15 lat rozpoczął pracę we Wrocławiu, w Miejskiej Straży Ochrony Obiektów jako strażnik w fabryce mydła. 6 stycznia 1946 roku wstąpił do PPR. Od 7 marca do 13 kwietnia 1946 był aresztowany jako podejrzany o napad rabunkowy.
W roku 1947 został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył we wrześniu 1950 roku, uzyskując stopień chorążego (przed ukończeniem szkoły, w 1950 roku został z niej z nieznanych przyczyn usunięty, lecz po 2 tygodniach przywrócony). Po ukończeniu szkoły został skierowany do 9 Pułku Piechoty w Pile na stanowisko dowódcy plutonu. W latach 1951 do 1952 roku odbywał kurs metodyczno-strzelecki przy Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie, po jego ukończeniu został dowódcą kompanii w 9 Pułku Zmechanizowanym. W październiku 1952 wziął ślub z Joanną.
W maju 1953 roku został szefem sztabu 15 batalionu przeciwdesantowego w 3 Brygadzie Przeciwdesantowej w Kołobrzegu[8]. W 1954 roku został dowódcą 18 batalionu przeciwdesantowego (skadrowanego) w 3 Brygadzie Przeciwdesantowej. W 1956 roku służył w 5 Kołobrzeskim Pułku Piechoty.
1 listopada 1956 roku został skierowany na roczny Kurs Doskonalenia Oficerów Piechoty w Wesołej przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, który ukończył 25 sierpnia 1957 r. Po kursie dalej służył w 5 Kołobrzeskim Pułku Piechoty na stanowisku pomocnika szefa sztabu ds. operacyjnych. Pod koniec października 1957 roku został przeniesiony na własną prośbę do 3 Brygady Obrony Wybrzeża w Kołobrzegu, a po jej przeformowaniu w 1958 roku był w 82 Pułku Zmechanizowanym, gdzie służbę pełnił do 30 września 1961 roku. W Kołobrzegu Kukliński działał w klubie jachtowym, który powstał w 1956 roku jako Klub Morski Kołobrzeg LPŻ.
W latach od 1958 do 1960 roku uczył się w I Liceum Kołobrzeskim (Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika) dla pracujących, gdzie zdał maturę. W 1961 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego WP.
W 1964 roku jako współpracownik polskiego kontrwywiadu i wywiadu wojskowego, będąc studentem ASG WP, maskował zadania wykonywane przez oficera polskiego kontrwywiadu wojskowego mjr Kominka, pływając z Kołobrzegu do Szwecji swoim prywatnym jachtem. W tym samym roku ukończył studia na ASG i został awansowany do stopnia majora, a następnie przeniesiony do Warszawy, gdzie służył jako oficer sztabowy, m.in. przygotowując plany inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację.
Przynajmniej od 1962 roku Kukliński współpracował z kontrwywiadem wojskowym – Zarządem II Szefostwa Wojskowej Służby Wewnętrznej. Zdaniem niektórych badaczy od końca lat 40. współpracował z Informacją Wojskową.
Po studiach w ASG WP służył w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG WP), następnie był szefem Oddziału Planowania Ogólnego w Zarządzie Operacyjnym i ostatecznie szefem Oddziału I – zastępcą szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP. Na początku służby w Sztabie Generalnym rozpoczął działalność w wojskowym klubie żeglarskim „Atol”, którego został prezesem.
W 1965 roku brał udział w grze wojennej na północy Polski (Czersk koło Bornego Sulinowa), gdzie marszałek Andriej Grieczko pokazał kilkudziesięciu najwyższym rangą oficerom LWP mobilne wyrzutnie rakiet z głowicami jądrowym. Na przełomie lat 1965–1966 był współautorem ćwiczenia egzaminacyjnego dla wyższej kadry dowódczej w Żaganiu.
W lutym 1967 roku uczestniczył w delegacji MON, której przewodniczył gen. Bolesław Chocha – w rozmowie osobistej z Kuklińskim wyraził on swoje wątpliwości w sprawie zagrożeń wynikających dla Polski ze strategii wojennej ze strony ZSRR w stosunku do NATO, z którą została zapoznana polska delegacja. W 1967 odbył szkolenie w ośrodku szkolenia wywiadowczego.
W latach 1967–1968 pełnił służbę w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru Układów Genewskich w Wietnamie, gdzie zajmował się m.in. zbieraniem danych o wojskach biorących udział w konflikcie wietnamskim. W lutym 1968 roku brał udział w śledztwie dotyczącym ofensywy Tet i związanymi z nim zbrodniach na ludności cywilnej dokonanych przez Wietkong i jednostki Armii Wietnamu Północnego.
Po powrocie z Wietnamu w 1968 roku dalej pełnił służbę w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego WP, gdzie przygotowywał ćwiczenie „Wiosna-69”. W sierpniu 1968 roku został skierowany do sztabu marszałka Iwana Jakubowskiego w Legnicy – tam zorientował się, że ćwiczenia są w istocie przygotowaniem inwazji na Czechosłowację.
W latach 70. zaplanował i przeprowadził operację wywiadowczą pod przykrywką turystycznego rejsu żeglarskiego w rejonie Hamburga i Helgolandu. W latach 60. i 70. we współpracy z polskim wywiadem wojskowym przeprowadził kolejne rejsy z zadaniem rozpoznania przyszłych rejonów inwazji Układu Warszawskiego. W czasie rejsów m.in. dokonano za pomocą echosondy pomiarów głębokości przepraw wodnych na Łabie, rozpoznano rejon Helgolandu z ośrodkiem radarowym NATO, przeprowadzono rekonesanse wywiadowcze Hamburga, Kilonii, Kopenhagi oraz wybrzeży Wielkiej Brytanii i Szwecji. Rejsów zaprzestano w kwietniu 1977 jako zbyt ryzykownych w opinii kontrwywiadu.
W 1971 lub 1972 roku zaproponowano Kuklińskiemu stanowisko dowódcy pułku w Kłodzku, ale ostatecznie dzięki jego wybiegom i argumentacji uniknął przeniesienia służbowego ze Sztabu Generalnego. Po awansie na pułkownika w 1972 roku, w 1973 roku ponowiono propozycję skierowania Kuklińskiego na dowódcze stanowisko, tym razem na szefa sztabu 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. Pułkownik Kukliński odmówił, zasłaniając się stanem zdrowia żony; w rzeczywistości nie chciał odejść z pracy w Warszawie, gdyż to przerwałoby jego współpracę z Amerykanami. Ostatecznie w Sztabie Generalnym zarzucono pomysł powierzenia mu jednostki terenowej.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard_Kukli%C5%84ski
Ryszard Jerzy Kukliński ps. „Jack Strong”, „Mewa” (ur. 13 czerwca 1930 w Warszawie, zm. 11 lutego 2004 w Tampie) – pułkownik Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady, zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, od 1970 agent wywiadu amerykańskiej Central Intelligence Agency (CIA), na krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego (1981) ewakuowany przez CIA do Berlina Zachodniego.
Urodził się w rodzinie robotniczej o tradycjach katolickich i związanych z PPS. Jego ojciec Stanisław, żołnierz Miecza i Pługa, podczas II wojny światowej został aresztowany za działalność konspiracyjną i zginął w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen.
W wieku 15 lat rozpoczął pracę we Wrocławiu, w Miejskiej Straży Ochrony Obiektów jako strażnik w fabryce mydła. 6 stycznia 1946 roku wstąpił do PPR. Od 7 marca do 13 kwietnia 1946 był aresztowany jako podejrzany o napad rabunkowy.
W roku 1947 został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, którą ukończył we wrześniu 1950 roku, uzyskując stopień chorążego (przed ukończeniem szkoły, w 1950 roku został z niej z nieznanych przyczyn usunięty, lecz po 2 tygodniach przywrócony). Po ukończeniu szkoły został skierowany do 9 Pułku Piechoty w Pile na stanowisko dowódcy plutonu. W latach 1951 do 1952 roku odbywał kurs metodyczno-strzelecki przy Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie, po jego ukończeniu został dowódcą kompanii w 9 Pułku Zmechanizowanym. W październiku 1952 wziął ślub z Joanną.
W maju 1953 roku został szefem sztabu 15 batalionu przeciwdesantowego w 3 Brygadzie Przeciwdesantowej w Kołobrzegu[8]. W 1954 roku został dowódcą 18 batalionu przeciwdesantowego (skadrowanego) w 3 Brygadzie Przeciwdesantowej. W 1956 roku służył w 5 Kołobrzeskim Pułku Piechoty.
1 listopada 1956 roku został skierowany na roczny Kurs Doskonalenia Oficerów Piechoty w Wesołej przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, który ukończył 25 sierpnia 1957 r. Po kursie dalej służył w 5 Kołobrzeskim Pułku Piechoty na stanowisku pomocnika szefa sztabu ds. operacyjnych. Pod koniec października 1957 roku został przeniesiony na własną prośbę do 3 Brygady Obrony Wybrzeża w Kołobrzegu, a po jej przeformowaniu w 1958 roku był w 82 Pułku Zmechanizowanym, gdzie służbę pełnił do 30 września 1961 roku. W Kołobrzegu Kukliński działał w klubie jachtowym, który powstał w 1956 roku jako Klub Morski Kołobrzeg LPŻ.
W latach od 1958 do 1960 roku uczył się w I Liceum Kołobrzeskim (Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika) dla pracujących, gdzie zdał maturę. W 1961 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego WP.
W 1964 roku jako współpracownik polskiego kontrwywiadu i wywiadu wojskowego, będąc studentem ASG WP, maskował zadania wykonywane przez oficera polskiego kontrwywiadu wojskowego mjr Kominka, pływając z Kołobrzegu do Szwecji swoim prywatnym jachtem. W tym samym roku ukończył studia na ASG i został awansowany do stopnia majora, a następnie przeniesiony do Warszawy, gdzie służył jako oficer sztabowy, m.in. przygotowując plany inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację.
Przynajmniej od 1962 roku Kukliński współpracował z kontrwywiadem wojskowym – Zarządem II Szefostwa Wojskowej Służby Wewnętrznej. Zdaniem niektórych badaczy od końca lat 40. współpracował z Informacją Wojskową.
Po studiach w ASG WP służył w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG WP), następnie był szefem Oddziału Planowania Ogólnego w Zarządzie Operacyjnym i ostatecznie szefem Oddziału I – zastępcą szefa Zarządu I Operacyjnego SG WP. Na początku służby w Sztabie Generalnym rozpoczął działalność w wojskowym klubie żeglarskim „Atol”, którego został prezesem.
W 1965 roku brał udział w grze wojennej na północy Polski (Czersk koło Bornego Sulinowa), gdzie marszałek Andriej Grieczko pokazał kilkudziesięciu najwyższym rangą oficerom LWP mobilne wyrzutnie rakiet z głowicami jądrowym. Na przełomie lat 1965–1966 był współautorem ćwiczenia egzaminacyjnego dla wyższej kadry dowódczej w Żaganiu.
W lutym 1967 roku uczestniczył w delegacji MON, której przewodniczył gen. Bolesław Chocha – w rozmowie osobistej z Kuklińskim wyraził on swoje wątpliwości w sprawie zagrożeń wynikających dla Polski ze strategii wojennej ze strony ZSRR w stosunku do NATO, z którą została zapoznana polska delegacja. W 1967 odbył szkolenie w ośrodku szkolenia wywiadowczego.
W latach 1967–1968 pełnił służbę w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru Układów Genewskich w Wietnamie, gdzie zajmował się m.in. zbieraniem danych o wojskach biorących udział w konflikcie wietnamskim. W lutym 1968 roku brał udział w śledztwie dotyczącym ofensywy Tet i związanymi z nim zbrodniach na ludności cywilnej dokonanych przez Wietkong i jednostki Armii Wietnamu Północnego.
Po powrocie z Wietnamu w 1968 roku dalej pełnił służbę w Oddziale Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego WP, gdzie przygotowywał ćwiczenie „Wiosna-69”. W sierpniu 1968 roku został skierowany do sztabu marszałka Iwana Jakubowskiego w Legnicy – tam zorientował się, że ćwiczenia są w istocie przygotowaniem inwazji na Czechosłowację.
W latach 70. zaplanował i przeprowadził operację wywiadowczą pod przykrywką turystycznego rejsu żeglarskiego w rejonie Hamburga i Helgolandu. W latach 60. i 70. we współpracy z polskim wywiadem wojskowym przeprowadził kolejne rejsy z zadaniem rozpoznania przyszłych rejonów inwazji Układu Warszawskiego. W czasie rejsów m.in. dokonano za pomocą echosondy pomiarów głębokości przepraw wodnych na Łabie, rozpoznano rejon Helgolandu z ośrodkiem radarowym NATO, przeprowadzono rekonesanse wywiadowcze Hamburga, Kilonii, Kopenhagi oraz wybrzeży Wielkiej Brytanii i Szwecji. Rejsów zaprzestano w kwietniu 1977 jako zbyt ryzykownych w opinii kontrwywiadu.
W 1971 lub 1972 roku zaproponowano Kuklińskiemu stanowisko dowódcy pułku w Kłodzku, ale ostatecznie dzięki jego wybiegom i argumentacji uniknął przeniesienia służbowego ze Sztabu Generalnego. Po awansie na pułkownika w 1972 roku, w 1973 roku ponowiono propozycję skierowania Kuklińskiego na dowódcze stanowisko, tym razem na szefa sztabu 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. Pułkownik Kukliński odmówił, zasłaniając się stanem zdrowia żony; w rzeczywistości nie chciał odejść z pracy w Warszawie, gdyż to przerwałoby jego współpracę z Amerykanami. Ostatecznie w Sztabie Generalnym zarzucono pomysł powierzenia mu jednostki terenowej.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard_Kukli%C5%84ski
