znani-ludzie, 1943
Amerykański piosenkarz i aktor filmowy Frank Sinatra z fankami.
Francis Albert Sinatra (ur. 12 grudnia 1915 w Hoboken, zm. 14 maja 1998 w Los Angeles) – amerykański piosenkarz i aktor filmowy pochodzenia włoskiego.
Jego muzyka była uznawana przez wielu ludzi jako ponadczasowa, zaś on sam za jednego z najpopularniejszych muzyków XX wieku. Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich jego wydawnictw na całym świecie wynosi ponad 150 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z artystów z największą liczbą sprzedanych albumów muzycznych w dziejach.
Sinatra postanowił zostać piosenkarzem, gdy usłyszał w radiu Binga Crosby’ego. Karierę rozpoczynał, śpiewając w małych lokalach w New Jersey, aż zwrócił na niego uwagę lider zespołu i trębacz Harry James.
Po krótkim okresie współpracy z zespołem Jamesa w 1940 roku Sinatra przyłączył się do zespołu Tommy’ego Dorseya, w którym stał się znanym wokalistą. Zdobył popularność również wśród młodzieży, stając się pierwszym idolem nastolatków. Dzięki niemu muzyka popularna, przedtem słuchana głównie przez dorosłych, zwiększyła grono swoich odbiorców o nowe pokolenie.
Później rozpoczął karierę solową i odnosił pewne sukcesy, szczególnie w okresie strajku muzyków. Ponieważ wokaliści nie należeli do związku zawodowego muzyków, mogli nagrywać płyty (często z innymi wokalistami akompaniującymi im własnym głosem).
W 1947 roku nagrał dla Columbia Records w części zaśpiewaną po polsku piosenkę Ever Homeward opartą na polskim utworze O gwiazdeczko coś błyszczała Kazimierza Lubomirskiego i Wiktoryna Zielińskiego z połowy XIX wieku. Wcześniej utwór ten zaśpiewał w duecie z Alidą Valli w filmie The Miracle of the Bells, opartym na polskim wątku.
W późnych latach 40. i na początku lat 50. kariera muzyczna Sinatry podupadła. Jednak w 1953 roku Sinatra powrócił w wielkim stylu, tym razem jako aktor, występując w Stąd do wieczności (From Here to Eternity). Po sukcesie filmowym Sinatra odbił się od dna również w muzyce. W późniejszych latach występował jeszcze w wielu filmach. Z najważniejszych należy wymienić The Man with the Golden Arm oraz Przeżyliśmy wojnę (The Manchurian Candidate).
Początkowo, w latach 40., Sinatra nagrywał dla wytwórni Columbia Records. W latach 50. przeniósł się do Capitol Records, gdzie współpracował z najlepszymi producentami i aranżerami tamtych czasów, do których należeli m.in. Nelson Riddle i Billy May. Z tym ostatnim Sinatra nagrał wiele ze swoich najlepszych utworów. Na początku lat 60. muzyk miał już wyrobione nazwisko i mógł pozwolić sobie na stworzenie własnej wytwórni: Reprise Records.
W latach 50. i 60. Sinatra był jedną z atrakcji Las Vegas. Pod koniec lat 60. w duecie m.in. z polską piosenkarką Violettą Villas śpiewał w Casino de Paris utwór Strangers in the Night.
Dean Martin i Sammy Davis Jr. byli jednymi z wielu artystów estrady, z którymi Sinatra się przyjaźnił. Sinatra, aktor Peter Lawford i komik Joey Bishop byli głównymi filarami Rat Pack (dosł. paczka szczurów) – luźnej grupy artystów estrady, którzy przyjaźnili się i razem się bawili.
W latach 60. Sinatra odegrał ważną rolę w desegregacji rasowej w hotelach i kasynach w Nevadzie. Sinatra i koledzy z Rat Pack nie pokazywali się w hotelach i kasynach, które odmówiły obsłużenia Sammy’ego Davisa – czarnoskórego członka ich paczki. Gdy po wprowadzeniu na ekrany filmu Ocean’s Eleven Rat Pack przyciągnął uwagę amerykańskich mediów, wszystkie hotele i kasyna, które chciały, aby artyści bawili się we właśnie u nich, musiały zmienić swoje podejście do segregacji.
W późniejszym okresie kariery Sinatrę oskarżano o kontakty z mafią. Mówiło się, że jego kariera była wspierana przez osoby powiązane ze środowiskiem przestępczym. John Edgar Hoover, szef FBI w latach 1924–1972, najwyraźniej wierzył w te oskarżenia, gdyż FBI zebrało ponad 2400 stron akt dotyczących muzyka. Sam Sinatra wielokrotnie zaprzeczał tym oskarżeniom. Nigdy też nie doszło do oficjalnego postawienia zarzutów. Z drugiej strony niektórzy twierdzą, że postać Johnny’ego Fontane – jednego z bohaterów książki i filmu Ojciec chrzestny – w znacznym stopniu opiera się na postaci Sinatry i jego rzekomych powiązaniach z mafią.
Sinatra kontynuował swoją karierę muzyczną aż do lat 90., kiedy ukazał się album Duets. Można na nim usłyszeć Sinatrę śpiewającego w duecie z innymi gwiazdami, m.in. Bono z U2. Sinatra dawał koncerty aż do 1995 roku, ale prawie 80-letni muzyk miał problemy z pamięcią i często musiał korzystać z promptera, na którym wyświetlano teksty jego piosenek.
Po kolejnym ataku serca Frank Sinatra zmarł o godz. 10.50 14 maja 1998 roku, w Cedars-Sinai Medical Center. W czasie śmierci towarzyszyła mu żona Barbara i córka Nancy. Ostatnie słowa Sinatry brzmiały: „I’m losing”. Miał 82 lata.
W ciągu swojego życia Sinatra był częstym gościem w Palm Springs w Kalifornii. Sinatra, który był znanym dobroczyńcą oraz właścicielem nieruchomości w tamtym regionie, chciał, by pochowano go na pustyni. Chociaż zmarł w 1998 roku w Los Angeles, jego pogrzeb odbył się w katolickim kościele św. Teresy w Palm Springs, około 120 mil od Los Angeles. Pochowano go w Cathedral City, w miejscu gdzie spoczywają jego rodzice. Cmentarz, na którym został złożony, leży w pobliżu Rancho Mirage, znanej posiadłości Sinatry. W jego pobliżu pochowani są również jego przyjaciel Killy Rizzo, który zginął w wypadku samochodowym krótko przed Sinatrą, oraz burmistrz Palm Springs i kongresmen Sonny Bono.
Według legendy Sinatra został pochowany z piersiówką whisky Jack Daniel’s oraz garścią dziesięciocentówek. Sinatra nosił przy sobie monety dziesięciocentowe od czasu, gdy jego syn, Frank Jr. został porwany, a porywacze żądali od Sinatry kontaktu tylko z automatów telefonicznych.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Frank_Sinatra
Jego muzyka była uznawana przez wielu ludzi jako ponadczasowa, zaś on sam za jednego z najpopularniejszych muzyków XX wieku. Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich jego wydawnictw na całym świecie wynosi ponad 150 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z artystów z największą liczbą sprzedanych albumów muzycznych w dziejach.
Sinatra postanowił zostać piosenkarzem, gdy usłyszał w radiu Binga Crosby’ego. Karierę rozpoczynał, śpiewając w małych lokalach w New Jersey, aż zwrócił na niego uwagę lider zespołu i trębacz Harry James.
Po krótkim okresie współpracy z zespołem Jamesa w 1940 roku Sinatra przyłączył się do zespołu Tommy’ego Dorseya, w którym stał się znanym wokalistą. Zdobył popularność również wśród młodzieży, stając się pierwszym idolem nastolatków. Dzięki niemu muzyka popularna, przedtem słuchana głównie przez dorosłych, zwiększyła grono swoich odbiorców o nowe pokolenie.
Później rozpoczął karierę solową i odnosił pewne sukcesy, szczególnie w okresie strajku muzyków. Ponieważ wokaliści nie należeli do związku zawodowego muzyków, mogli nagrywać płyty (często z innymi wokalistami akompaniującymi im własnym głosem).
W 1947 roku nagrał dla Columbia Records w części zaśpiewaną po polsku piosenkę Ever Homeward opartą na polskim utworze O gwiazdeczko coś błyszczała Kazimierza Lubomirskiego i Wiktoryna Zielińskiego z połowy XIX wieku. Wcześniej utwór ten zaśpiewał w duecie z Alidą Valli w filmie The Miracle of the Bells, opartym na polskim wątku.
W późnych latach 40. i na początku lat 50. kariera muzyczna Sinatry podupadła. Jednak w 1953 roku Sinatra powrócił w wielkim stylu, tym razem jako aktor, występując w Stąd do wieczności (From Here to Eternity). Po sukcesie filmowym Sinatra odbił się od dna również w muzyce. W późniejszych latach występował jeszcze w wielu filmach. Z najważniejszych należy wymienić The Man with the Golden Arm oraz Przeżyliśmy wojnę (The Manchurian Candidate).
Początkowo, w latach 40., Sinatra nagrywał dla wytwórni Columbia Records. W latach 50. przeniósł się do Capitol Records, gdzie współpracował z najlepszymi producentami i aranżerami tamtych czasów, do których należeli m.in. Nelson Riddle i Billy May. Z tym ostatnim Sinatra nagrał wiele ze swoich najlepszych utworów. Na początku lat 60. muzyk miał już wyrobione nazwisko i mógł pozwolić sobie na stworzenie własnej wytwórni: Reprise Records.
W latach 50. i 60. Sinatra był jedną z atrakcji Las Vegas. Pod koniec lat 60. w duecie m.in. z polską piosenkarką Violettą Villas śpiewał w Casino de Paris utwór Strangers in the Night.
Dean Martin i Sammy Davis Jr. byli jednymi z wielu artystów estrady, z którymi Sinatra się przyjaźnił. Sinatra, aktor Peter Lawford i komik Joey Bishop byli głównymi filarami Rat Pack (dosł. paczka szczurów) – luźnej grupy artystów estrady, którzy przyjaźnili się i razem się bawili.
W latach 60. Sinatra odegrał ważną rolę w desegregacji rasowej w hotelach i kasynach w Nevadzie. Sinatra i koledzy z Rat Pack nie pokazywali się w hotelach i kasynach, które odmówiły obsłużenia Sammy’ego Davisa – czarnoskórego członka ich paczki. Gdy po wprowadzeniu na ekrany filmu Ocean’s Eleven Rat Pack przyciągnął uwagę amerykańskich mediów, wszystkie hotele i kasyna, które chciały, aby artyści bawili się we właśnie u nich, musiały zmienić swoje podejście do segregacji.
W późniejszym okresie kariery Sinatrę oskarżano o kontakty z mafią. Mówiło się, że jego kariera była wspierana przez osoby powiązane ze środowiskiem przestępczym. John Edgar Hoover, szef FBI w latach 1924–1972, najwyraźniej wierzył w te oskarżenia, gdyż FBI zebrało ponad 2400 stron akt dotyczących muzyka. Sam Sinatra wielokrotnie zaprzeczał tym oskarżeniom. Nigdy też nie doszło do oficjalnego postawienia zarzutów. Z drugiej strony niektórzy twierdzą, że postać Johnny’ego Fontane – jednego z bohaterów książki i filmu Ojciec chrzestny – w znacznym stopniu opiera się na postaci Sinatry i jego rzekomych powiązaniach z mafią.
Sinatra kontynuował swoją karierę muzyczną aż do lat 90., kiedy ukazał się album Duets. Można na nim usłyszeć Sinatrę śpiewającego w duecie z innymi gwiazdami, m.in. Bono z U2. Sinatra dawał koncerty aż do 1995 roku, ale prawie 80-letni muzyk miał problemy z pamięcią i często musiał korzystać z promptera, na którym wyświetlano teksty jego piosenek.
Po kolejnym ataku serca Frank Sinatra zmarł o godz. 10.50 14 maja 1998 roku, w Cedars-Sinai Medical Center. W czasie śmierci towarzyszyła mu żona Barbara i córka Nancy. Ostatnie słowa Sinatry brzmiały: „I’m losing”. Miał 82 lata.
W ciągu swojego życia Sinatra był częstym gościem w Palm Springs w Kalifornii. Sinatra, który był znanym dobroczyńcą oraz właścicielem nieruchomości w tamtym regionie, chciał, by pochowano go na pustyni. Chociaż zmarł w 1998 roku w Los Angeles, jego pogrzeb odbył się w katolickim kościele św. Teresy w Palm Springs, około 120 mil od Los Angeles. Pochowano go w Cathedral City, w miejscu gdzie spoczywają jego rodzice. Cmentarz, na którym został złożony, leży w pobliżu Rancho Mirage, znanej posiadłości Sinatry. W jego pobliżu pochowani są również jego przyjaciel Killy Rizzo, który zginął w wypadku samochodowym krótko przed Sinatrą, oraz burmistrz Palm Springs i kongresmen Sonny Bono.
Według legendy Sinatra został pochowany z piersiówką whisky Jack Daniel’s oraz garścią dziesięciocentówek. Sinatra nosił przy sobie monety dziesięciocentowe od czasu, gdy jego syn, Frank Jr. został porwany, a porywacze żądali od Sinatry kontaktu tylko z automatów telefonicznych.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Frank_Sinatra
