natura, 1944
Erupcja wulkanu Wezuwiusz w połowie XX wieku.

Wezuwiusz (łac. Vesuvius, wł. wł. Vesuvio) – wulkan położony na terenie Włoch, na Półwyspie Apenińskim, nad Zatoką Neapolitańską. Skałą wylewną Wezuwiusza jest lawa aa, której stare potoki do dziś leżą na zboczach wulkanu.
Wezuwiusz, zaliczany do stratowulkanów, jest jednym z pięciu najniebezpieczniejszych wulkanów świata. Początki jego aktywności sięgają okresu sprzed około 16 tys. lat. Najbardziej wzmożonym okresem aktywności wulkanu były lata 1631-1872. Według ostatnich pomiarów, jego wysokość wynosi 1281 m n.p.m., głębokość krateru – 230 m, średnica – 550-650 m. Dzisiejszy stożek znajduje się na kalderze utworzonej podczas wybuchu z 79 roku. Szczyt północnej krawędzi kaldery nosi nazwę Monte Somma.
Wiek najstarszych skał Wezuwiusza określany jest na ok. 200 tys. lat. Najbardziej znany jest z wybuchu, który nastąpił 24 sierpnia 79 r., w którym zniszczone zostały miasta: Pompeje, Herkulanum i Stabie. Ostatni duży wybuch został odnotowany 13 marca 1944 r. Od roku 1944 Wezuwiusz nie daje oznak aktywności.