wojna, 1942
Niemcy za pomocą ukraińskich oddziałów pomocniczych mordują Żydów, Ukraina, 1942
Mrozy panujące zimą 1941/1942 nieco zahamowały egzekucje, choć we wschodniej części Ukrainy trwały one nieprzerwanie. Eksterminowano głównie Żydów na Ukrainie Lewobrzeżnej i na Krymie oraz w obwodach winnickim i kijowskim. W związku z szybką eksterminacją Żydów na wschodniej i środkowej Ukrainie getta na tym terenie były rzadkością i, jeśli powstawały, służyły głównie koncentracji pozostałych przy życiu Żydów przed egzekucją. Gettoizacją objęto natomiast Żydów Galicji Wschodniej, Wołynia i Podola; proces ten zaczął się pod koniec 1941 roku i trwał do lata 1942. Getta miały powstawać w miejscowościach, w których żyło ponad 200 Żydów. Liczba gett na okupowanym terytorium USRR (w granicach z 1941 r.) wyniosła 442; największym było getto we Lwowie.
Żydzi w gettach podlegali obowiązkowi niewolniczej pracy, która była obliczona na ich fizyczne wyniszczenie. Oddalenie się poza getto było karane śmiercią przez niemieckich i ukraińskich policjantów.
W grudniu 1941 roku Hitler zredefiniował cel prowadzonej wojny określając ją „wojną z Żydami”. Oznaczało to wydanie wyroku śmierci na europejskich Żydów.
Gdy szala wojny przechyliła się na korzyść Stalina, Hitler przeformułował jej cel. Pierwotny plan polegał na zniszczeniu Związku Radzieckiego, a następnie eliminacji Żydów. Teraz, gdy destrukcję ZSRR odłożono na czas nieokreślony, polityką czasu wojny stała się kompletna eksterminacja Żydów.
Pod koniec wiosny 1942 roku masowe egzekucje, głównie w Komisariacie Rzeszy Ukraina, przybrały na sile. 21 czerwca 1942 Himmler nakazał likwidację gett i przeniesienie Żydów-rzemieślników (bez ich rodzin) do obozów pracy. Likwidacja gett odbywała się przy współudziale ukraińskiej policji pomocniczej. Ukraińska policja otaczała getta i eskortowała przyszłe ofiary do miejsc straceń, zazwyczaj wykopanych dołów kilka kilometrów od danej miejscowości. Tam ofiary po rozebraniu do naga były rozstrzeliwane przez esesmanów. Obowiązkiem ukraińskich policjantów było zabijanie zbiegów i ukrywających się oraz dobijanie rannych. Egzekucje trwające od kilku godzin do kilku dni odbywały się jawnie, bez ukrywania ich przed ludnością miejscową, w tym także przed przyszłymi ofiarami.
13 lipca 1942 5 tys. rówieńskich Żydów rozstrzelano w kamieniołomie koło Kostopola. 12 tys. Żydów Łucka zabito 21 sierpnia 1942 w dwóch miejscach – kobiety i dzieci w lesie koło wsi Góra Połonka, zaś mężczyzn na dziedzińcu zamku w Łucku. W dniach 3-5 czerwca 1942 mieszkańców getta dla Żydów „bezużytecznych” w Kowlu (6-8 tysięcy ludzi) rozstrzelano na polanie koło wsi Bachowo (7 km na północ od Kowla). Egzekucji dokonywało SD, niemiecka żandarmeria oraz ukraińscy policjanci. 19 sierpnia 1942 na żydowskim cmentarzu ci sami sprawcy rozstrzelali Żydów z getta na Nowym Mieście w Kowlu (5 tysięcy osób) oraz 150 Romów. Następnie oba getta były przeczesywane przez żandarmerię i policję w poszukiwaniu ukrywających się; schwytanych więziono w budynku Wielkiej Synagogi a później rozstrzeliwano na cmentarzu katolickim (około 2 tysięcy ofiar).
Do końca 1942 roku „kwestia żydowska” w RKU została „rozwiązana”. 29 grudnia 1942 roku Himmler zameldował Hitlerowi zabicie 363 211 Żydów w ramach „antypartyzanckich” akcji w „południowej Rosji” pomiędzy 1 września a 1 grudnia 1942. Zdaniem A. Krugłowa około 300 tys. z tej liczby dotyczyło terenów obecnej Ukrainy.
W całym 1942 roku na Ukrainie zginęło 778 tysięcy Żydów.
Wiki
Żydzi w gettach podlegali obowiązkowi niewolniczej pracy, która była obliczona na ich fizyczne wyniszczenie. Oddalenie się poza getto było karane śmiercią przez niemieckich i ukraińskich policjantów.
W grudniu 1941 roku Hitler zredefiniował cel prowadzonej wojny określając ją „wojną z Żydami”. Oznaczało to wydanie wyroku śmierci na europejskich Żydów.
Gdy szala wojny przechyliła się na korzyść Stalina, Hitler przeformułował jej cel. Pierwotny plan polegał na zniszczeniu Związku Radzieckiego, a następnie eliminacji Żydów. Teraz, gdy destrukcję ZSRR odłożono na czas nieokreślony, polityką czasu wojny stała się kompletna eksterminacja Żydów.
Pod koniec wiosny 1942 roku masowe egzekucje, głównie w Komisariacie Rzeszy Ukraina, przybrały na sile. 21 czerwca 1942 Himmler nakazał likwidację gett i przeniesienie Żydów-rzemieślników (bez ich rodzin) do obozów pracy. Likwidacja gett odbywała się przy współudziale ukraińskiej policji pomocniczej. Ukraińska policja otaczała getta i eskortowała przyszłe ofiary do miejsc straceń, zazwyczaj wykopanych dołów kilka kilometrów od danej miejscowości. Tam ofiary po rozebraniu do naga były rozstrzeliwane przez esesmanów. Obowiązkiem ukraińskich policjantów było zabijanie zbiegów i ukrywających się oraz dobijanie rannych. Egzekucje trwające od kilku godzin do kilku dni odbywały się jawnie, bez ukrywania ich przed ludnością miejscową, w tym także przed przyszłymi ofiarami.
13 lipca 1942 5 tys. rówieńskich Żydów rozstrzelano w kamieniołomie koło Kostopola. 12 tys. Żydów Łucka zabito 21 sierpnia 1942 w dwóch miejscach – kobiety i dzieci w lesie koło wsi Góra Połonka, zaś mężczyzn na dziedzińcu zamku w Łucku. W dniach 3-5 czerwca 1942 mieszkańców getta dla Żydów „bezużytecznych” w Kowlu (6-8 tysięcy ludzi) rozstrzelano na polanie koło wsi Bachowo (7 km na północ od Kowla). Egzekucji dokonywało SD, niemiecka żandarmeria oraz ukraińscy policjanci. 19 sierpnia 1942 na żydowskim cmentarzu ci sami sprawcy rozstrzelali Żydów z getta na Nowym Mieście w Kowlu (5 tysięcy osób) oraz 150 Romów. Następnie oba getta były przeczesywane przez żandarmerię i policję w poszukiwaniu ukrywających się; schwytanych więziono w budynku Wielkiej Synagogi a później rozstrzeliwano na cmentarzu katolickim (około 2 tysięcy ofiar).
Do końca 1942 roku „kwestia żydowska” w RKU została „rozwiązana”. 29 grudnia 1942 roku Himmler zameldował Hitlerowi zabicie 363 211 Żydów w ramach „antypartyzanckich” akcji w „południowej Rosji” pomiędzy 1 września a 1 grudnia 1942. Zdaniem A. Krugłowa około 300 tys. z tej liczby dotyczyło terenów obecnej Ukrainy.
W całym 1942 roku na Ukrainie zginęło 778 tysięcy Żydów.
Wiki
