historia, 1940
Rabin przemawia podczas uroczystości reaneksji Transylwanii, 1940

W 1940 roku Rumunia utraciła terytoria zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie. W czerwcu 1940, po wystosowaniu ultimatum, Związek Radziecki rozpoczął okupację Besarabii i północnej Bukowiny. 2/3 Besarabii zostało połączone z niewielką częścią ZSRR i utworzyło Mołdawską Socjalistyczną Republikę Radziecką. Północna Bukowina i Budziak zostały przyłączone do Ukraińskiej SRR. W sierpniu 1940 roku, północna Transylwania została przyznana Węgrom przez Niemcy i Włochy. Południowa Dobrudża trafiła natomiast w ręce Bułgarii, zaraz po abdykacji Karola II. Rezultatem takich strat terytorialnych, była utrata popularności przez króla Karola II i wsparcie udzielone przez armię generałowi Ionowi Antonescu, które uczyniło z niego przywódcę Rumunii. Przez cztery miesiące (okres Narodowego Państwa Legionowego) zmuszony był dzielić się władzą z Żelazną Gwardią, jednak w styczniu 1941 roku Antonescu był w stanie pozbyć się tego kłopotliwego ciężaru. Rumunia rozpoczęła swój udział w II wojnie światowej w lipcu 1941 roku, wypowiadając wojnę Związkowi Radzieckiemu, pragnąc odzyskać Besarabię i północną Bukowinę. Jej siły zbrojne znajdowały się pod dowództwem Wehrmachtu. Administrowała przekazanym przez Niemców terytorium znajdującym się pomiędzy Dniestrem a Południowym Bugiem, nazwanym Transnistrią (Zadniestrzem). Nie przyłączyły go jednak formalnie do Rumunii, nie chcąc, żeby był traktowany jako rekompensata za Transylwanię (cały czas liczono na odzyskanie ziem przekazanych Węgrom). Podczas rządów Antonescu tysiące Żydów z Besarabii i Bukowiny zostało deportowanych do Transnistrii, gdzie urządzono obozy śmierci. Większość Żydów, którzy znaleźli się w tych obozach, nie przeżyło wojny. W okresie jego rządów w Rumunii zginęło od 280 tysięcy do 380 tysięcy Żydów.

Wiki