historia
Największy zasięg Państwa Kościelnego, 1700
Państwo Kościelne (łac. Patrimonium Sancti Petri, ojcowizna po świętym Piotrze) – państwo istniejące w okresie od 755 (lub 754 albo 756) do 1870 roku (zajęcie Rzymu po zjednoczeniu Włoch) i rządzone przez papieży jako świeckich monarchów. Państwo było siedzibą Stolicy Apostolskiej i znajdowało się na terenie obecnych środkowych Włoch.
Zostało założone przez Pepina Krótkiego, króla Franków. Nadał on prawo do władania państwem papieżowi Stefanowi II. Państwo utworzono na terytoriach zdobytych podczas wojen z Longobardami.
Wielokrotnie bywało podbijane, na przykład w 1527 roku (tak zwane sacco di Roma). W latach 1809–1815 stało się częścią Francji napoleońskiej. W okresie zjednoczenia Włoch w roku 1860 utraciło terytoria wokół Bolonii, Rawenny, Ankony i Ferrary.
Powszechnie uważa się, że pozostałością po Państwie Kościelnym jest Watykan, ale w sensie międzynarodowoprawnym są to dwa odrębne podmioty, które łączy jedynie osobowość międzynarodowoprawna Stolicy Apostolskiej, czyli – ogólnie rzecz biorąc – biskupa Rzymu.
wiki
Zostało założone przez Pepina Krótkiego, króla Franków. Nadał on prawo do władania państwem papieżowi Stefanowi II. Państwo utworzono na terytoriach zdobytych podczas wojen z Longobardami.
Wielokrotnie bywało podbijane, na przykład w 1527 roku (tak zwane sacco di Roma). W latach 1809–1815 stało się częścią Francji napoleońskiej. W okresie zjednoczenia Włoch w roku 1860 utraciło terytoria wokół Bolonii, Rawenny, Ankony i Ferrary.
Powszechnie uważa się, że pozostałością po Państwie Kościelnym jest Watykan, ale w sensie międzynarodowoprawnym są to dwa odrębne podmioty, które łączy jedynie osobowość międzynarodowoprawna Stolicy Apostolskiej, czyli – ogólnie rzecz biorąc – biskupa Rzymu.
wiki
