historia, 1983
Amerykańscy strażnicy podczas musztry w więzieniu Spandau, Berlin, 1983

Więzienie Spandau – byłe więzienie w berlińskiej dzielnicy Spandau wybudowane w 1876 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej zostali tam osadzeni nazistowscy zbrodniarze wojenni skazani na kary pozbawienia wolności. Więzienie było ulokowane w dzielnicy, która znajdowała się pod brytyjskim protektoratem, jednak wartę sprawowali w cyklach miesięcznych również żołnierze sowieccy, amerykańscy i francuscy, a flaga wywieszona na gmachu każdorazowo informowała o tym, kto pełni obecnie służbę. Do więzienia Spandau trafiło ostatecznie siedmiu więźniów, których przywieziono 18 lipca 1947 roku po wydaniu wyroków przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze:

Rudolf Heß, zastępca Adolfa Hitlera, kara dożywotniego pozbawienia wolności, zm. 17 sierpnia 1987 roku (samobójstwo przez powieszenie);
Walther Funk, prezes Reichsbanku, kara dożywotniego pozbawienia wolności (zwolniony w 1957 roku), zm. 31 maja 1960 roku;
Erich Raeder, naczelny dowódca Kriegsmarine, kara dożywotniego pozbawienia wolności (zwolniony w 1955 roku), zm. 6 listopada 1960 roku;
Albert Speer, architekt Adolfa Hitlera, 20 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1966 roku), zm. 1 września 1981 roku;
Baldur von Schirach, przywódca Hitlerjugend i gauleiter Wiednia, 20 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1966 roku), zm. 8 sierpnia 1974 roku;
Konstantin von Neurath, minister spraw zagranicznych III Rzeszy oraz protektor Czech i Moraw, 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1954 roku), zm. 14 sierpnia 1956 roku;
Karl Dönitz, naczelny dowódca Wehrmachtu, 10 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1956 roku), zm. 24 grudnia 1980 roku.

Wkrótce po samobójstwie w 1987 roku ostatniego więźnia – Rudolfa Heßa, więzienie zburzono, aby nie stało się celem pielgrzymek neonazistów.

Wiki