wojna
Wojna królowej Anny 1702–1713 – konflikt zbrojny w koloniach Ameryki Północnej, będący częścią europejskiej wojny
Wojna królowej Anny 1702–1713 – konflikt zbrojny w koloniach Ameryki Północnej, będący częścią europejskiej wojny o sukcesję hiszpańską. W tej wojnie Francja i Hiszpania wspólnie wystąpiły przeciwko Wielkiej Brytanii. W kolonialnej Ameryce Północnej wojna odbywała się na dwóch frontach: północnym i południowym.
W odpowiedzi na zajęcie przez Brytyjczyków w roku 1702 należącego do Hiszpanii St. Augustine i militarne wspieranie osadników, Francja rozpoczęła działania wojenne. Na froncie północnym Francuzi wraz ze swoimi indiańskimi sojusznikami zaatakowali północną granicę Nowej Anglii – kolonie Maine, New Hampshire i Massachusetts. Nie atakowano Nowego Jorku ze względu na dobre stosunki pomiędzy tą kolonią a Nową Francją. Irokezi, dotychczasowi sojusznicy Brytyjczyków, ze względu na podpisany w 1701 pokój z Francuzami, pozostali neutralni. W zimie 1704 roku Francuzi splądrowali wiele osad w Nowej Anglii, mordując lub uprowadzając wielu osadników. Ostatecznie jednak ta szarpana wojna podjazdowa nie przyniosła Francji ani nabytków terytorialnych, ani przewagi strategicznej.
Na południu Hiszpanie z Florydy zaatakowali Karolinę Południową. Brytyjczycy jednak, wspierani przez wojowników plemion Yamassee i Creek, odparli atak i wdarli się w głąb kolonii hiszpańskiej docierając aż do St. Augustine. W ostatniej fazie wojny w latach 1711–1713 miała miejsce tzw. wojna Tuscarorów w Karolinie Północnej.
Wojnę zakończył zawarty w 1713 pokój w Utrechcie. Zasadniczo dotyczył on rozstrzygnięć na kontynencie europejskim, zawarto jednak w nim porozumienia dotyczące kolonii północnoamerykańskich. Traktat potwierdzał prawa brytyjskie do Nowej Fundlandii i Ziemi Ruperta, oddając jednocześnie dotychczas francuską Akadię, z wyłączeniem wysp Cape Breton i Isle St. Jean. Hiszpania nie zgodziła się na żadne koncesje terytorialne, zezwalając Brytyjczykom jedynie na wysłanie jednego statku rocznie na wielki jarmark w Porto Bello w Panamie. Zainicjowało to powstanie poważnego problemu kontrabandy, który doprowadził do znacznych napięć pomiędzy krajami.
Wiki
W odpowiedzi na zajęcie przez Brytyjczyków w roku 1702 należącego do Hiszpanii St. Augustine i militarne wspieranie osadników, Francja rozpoczęła działania wojenne. Na froncie północnym Francuzi wraz ze swoimi indiańskimi sojusznikami zaatakowali północną granicę Nowej Anglii – kolonie Maine, New Hampshire i Massachusetts. Nie atakowano Nowego Jorku ze względu na dobre stosunki pomiędzy tą kolonią a Nową Francją. Irokezi, dotychczasowi sojusznicy Brytyjczyków, ze względu na podpisany w 1701 pokój z Francuzami, pozostali neutralni. W zimie 1704 roku Francuzi splądrowali wiele osad w Nowej Anglii, mordując lub uprowadzając wielu osadników. Ostatecznie jednak ta szarpana wojna podjazdowa nie przyniosła Francji ani nabytków terytorialnych, ani przewagi strategicznej.
Na południu Hiszpanie z Florydy zaatakowali Karolinę Południową. Brytyjczycy jednak, wspierani przez wojowników plemion Yamassee i Creek, odparli atak i wdarli się w głąb kolonii hiszpańskiej docierając aż do St. Augustine. W ostatniej fazie wojny w latach 1711–1713 miała miejsce tzw. wojna Tuscarorów w Karolinie Północnej.
Wojnę zakończył zawarty w 1713 pokój w Utrechcie. Zasadniczo dotyczył on rozstrzygnięć na kontynencie europejskim, zawarto jednak w nim porozumienia dotyczące kolonii północnoamerykańskich. Traktat potwierdzał prawa brytyjskie do Nowej Fundlandii i Ziemi Ruperta, oddając jednocześnie dotychczas francuską Akadię, z wyłączeniem wysp Cape Breton i Isle St. Jean. Hiszpania nie zgodziła się na żadne koncesje terytorialne, zezwalając Brytyjczykom jedynie na wysłanie jednego statku rocznie na wielki jarmark w Porto Bello w Panamie. Zainicjowało to powstanie poważnego problemu kontrabandy, który doprowadził do znacznych napięć pomiędzy krajami.
Wiki
