natura
Suhak stepowy, dawniej także: suhak - gatunek ssaka kopytnego z rodziny wołowatych
Suhak stepowy, dawniej także: suhak (Saiga tatarica) – gatunek ssaka kopytnego z rodziny wołowatych (Bovidae). Jego pierwsze ślady pochodzą ze środkowego plejstocenu. Przez większość systematyków suhak uważany jest za antylopę (Antilopinae).
Dawniej suhaki zamieszkiwały stepowe i półpustynne środowiska całej Eurazji. Dziś znacznie rzadsze, występują na stepach Azji Środkowej na terenie Rosji, Mongolii i Chin. W XVI i XVII wieku zachodnia granica występowania gatunku sięgała do przedgórza Karpat Wschodnich i do Bugu. W plejstocenie zamieszkiwały Amerykę Północną. Suhak mongolski, klasyfikowany jako podgatunek S. tatarica mongolica lub S. borealis mongolica plejstoceńskiego S. borealis, jest endemitem występującym w Mongolii. Suhak był pospolity w okolicach Dżungarii, lecz od roku 1970 nie spotyka się go w formie wolnożyjącej, co wskazuje na wymarcie tego gatunku w Chinach.
Osiąga do 1,35 m długości oraz 75 cm wysokości i waży ok. 45 kg. Długość życia wynosi od 6 do 10 lat. Latem ma krótką, płową sierść, zimą okrywa ją jaśniejsze, długie i gęste futro. Samce noszą spiczaste rogi długości 30 cm, samice są przeważnie bezrogie. Suhaki można rozpoznać dzięki przerośniętym i elastycznym strukturom nosowym zwanym trąbką (łac. haustellum, proboscis). Mięsiste zgrubienie pomiędzy nosem a czołem (trąbka) nadaje głowie łukowaty kształt. Podczas letnich migracji nos pomaga osobnikowi filtrować powietrze zanieczyszczone pustynnym piaskiem i stepowym kurzem wzbitymi podczas galopu. Nos ogrzewa też krew zwierzęcia. Zimą omówione struktury ogrzewają mroźne powietrze zanim nie dotrze ono do płuc. Biegnąc, osiąga prędkość nawet do 35 km/h.
Suhaki stepowe tworzą bardzo duże stada pasące się na półpustyniach, stepach, użytkach zielonych i potencjalnie otwartych terenach zalesionych, na których żywią się kilkoma gatunkami roślin (wśród tych gatunków wiele jest trujących dla innych zwierząt). Mogą pokonywać znaczne odległości oraz przeprawiać się przez rzeki, lecz unikają stepów i wyboistych terenów. Okres godowy zaczyna się w listopadzie. Wtedy rogacze rywalizują o względy samic. Zwycięzca przewodzi stadem liczącym od 5 do 50 samic. Wiosną matki rodzą do dwóch źrebiąt (w dwóch przypadkach na trzy możliwe). Mogą również urodzić pojedyncze źrebię.
Wiki
Dawniej suhaki zamieszkiwały stepowe i półpustynne środowiska całej Eurazji. Dziś znacznie rzadsze, występują na stepach Azji Środkowej na terenie Rosji, Mongolii i Chin. W XVI i XVII wieku zachodnia granica występowania gatunku sięgała do przedgórza Karpat Wschodnich i do Bugu. W plejstocenie zamieszkiwały Amerykę Północną. Suhak mongolski, klasyfikowany jako podgatunek S. tatarica mongolica lub S. borealis mongolica plejstoceńskiego S. borealis, jest endemitem występującym w Mongolii. Suhak był pospolity w okolicach Dżungarii, lecz od roku 1970 nie spotyka się go w formie wolnożyjącej, co wskazuje na wymarcie tego gatunku w Chinach.
Osiąga do 1,35 m długości oraz 75 cm wysokości i waży ok. 45 kg. Długość życia wynosi od 6 do 10 lat. Latem ma krótką, płową sierść, zimą okrywa ją jaśniejsze, długie i gęste futro. Samce noszą spiczaste rogi długości 30 cm, samice są przeważnie bezrogie. Suhaki można rozpoznać dzięki przerośniętym i elastycznym strukturom nosowym zwanym trąbką (łac. haustellum, proboscis). Mięsiste zgrubienie pomiędzy nosem a czołem (trąbka) nadaje głowie łukowaty kształt. Podczas letnich migracji nos pomaga osobnikowi filtrować powietrze zanieczyszczone pustynnym piaskiem i stepowym kurzem wzbitymi podczas galopu. Nos ogrzewa też krew zwierzęcia. Zimą omówione struktury ogrzewają mroźne powietrze zanim nie dotrze ono do płuc. Biegnąc, osiąga prędkość nawet do 35 km/h.
Suhaki stepowe tworzą bardzo duże stada pasące się na półpustyniach, stepach, użytkach zielonych i potencjalnie otwartych terenach zalesionych, na których żywią się kilkoma gatunkami roślin (wśród tych gatunków wiele jest trujących dla innych zwierząt). Mogą pokonywać znaczne odległości oraz przeprawiać się przez rzeki, lecz unikają stepów i wyboistych terenów. Okres godowy zaczyna się w listopadzie. Wtedy rogacze rywalizują o względy samic. Zwycięzca przewodzi stadem liczącym od 5 do 50 samic. Wiosną matki rodzą do dwóch źrebiąt (w dwóch przypadkach na trzy możliwe). Mogą również urodzić pojedyncze źrebię.
Wiki
