militaria, 1943
Amerykańskie bombowce Boeing B-17F podczas nalotu dywanowego na Bremę, Niemcy, 1943
Boeing B-17 Flying Fortress – amerykański czterosilnikowy ciężki samolot bombowy dalekiego zasięgu, zaprojektowany i zbudowany w połowie lat 30. XX wieku w amerykańskim koncernie lotniczym Boeing Airplane Company.
Od 1936 roku, kiedy zaczęto produkcję serii wstępnej YB-17, do roku 1945, kiedy zakończono produkcję wersji B-17G, wyprodukowano blisko 13 000 egzemplarzy B-17 różnych wersji, z czego w działaniach bojowych utracono około 4750. Wykorzystywano je przede wszystkim do nalotów strategicznych podczas drugiej wojny światowej – na cele na terenie III Rzeszy, na terytoriach jej sojuszników oraz na terytoriach przez nią okupowanych – prowadzonych przez siły United States Army Air Forces stacjonujące w Wielkiej Brytanii, w Afryce i we Włoszech. W skład wielu amerykańskich wypraw bombowych wchodziło po kilkaset B-17; maszyny te były najliczniejszymi amerykańskimi samolotami bombowymi podczas wojny w Europie. Łącznie B-17 zrzuciły na cele w Europie ponad 640 tysięcy ton bomb. W latach 1941–1943 Amerykanie w ograniczonym zakresie wykorzystywali B-17 również na Pacyfiku, a pewna liczba bombowców służyła także w brytyjskim RAF-ie.
Odporność konstrukcji na uszkodzenia w boju i silne uzbrojenie obronne zapewniły B-17 status legendy lotnictwa. Wykorzystywany był również do innych działań poza bombardowaniami strategicznymi: ZOP, ratowniczych czy transportowych, a oprócz tego powstało wiele specjalistycznych wersji pochodnych, w tym zdalnie sterowanych.
Po drugiej wojnie światowej Flying Fortressy nadal brały udział w konfliktach zbrojnych, choć na dużo mniejszą skalę. W siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych służyły jeszcze w czasie wojny koreańskiej jako maszyna ratownicza, tymczasem siły powietrzne Izraela – które stały się jednym z powojennych użytkowników B-17 – użyły tych maszyn w roli bombowców w wojnie o niepodległość i w czasie kryzysu sueskiego.
Wiki
Od 1936 roku, kiedy zaczęto produkcję serii wstępnej YB-17, do roku 1945, kiedy zakończono produkcję wersji B-17G, wyprodukowano blisko 13 000 egzemplarzy B-17 różnych wersji, z czego w działaniach bojowych utracono około 4750. Wykorzystywano je przede wszystkim do nalotów strategicznych podczas drugiej wojny światowej – na cele na terenie III Rzeszy, na terytoriach jej sojuszników oraz na terytoriach przez nią okupowanych – prowadzonych przez siły United States Army Air Forces stacjonujące w Wielkiej Brytanii, w Afryce i we Włoszech. W skład wielu amerykańskich wypraw bombowych wchodziło po kilkaset B-17; maszyny te były najliczniejszymi amerykańskimi samolotami bombowymi podczas wojny w Europie. Łącznie B-17 zrzuciły na cele w Europie ponad 640 tysięcy ton bomb. W latach 1941–1943 Amerykanie w ograniczonym zakresie wykorzystywali B-17 również na Pacyfiku, a pewna liczba bombowców służyła także w brytyjskim RAF-ie.
Odporność konstrukcji na uszkodzenia w boju i silne uzbrojenie obronne zapewniły B-17 status legendy lotnictwa. Wykorzystywany był również do innych działań poza bombardowaniami strategicznymi: ZOP, ratowniczych czy transportowych, a oprócz tego powstało wiele specjalistycznych wersji pochodnych, w tym zdalnie sterowanych.
Po drugiej wojnie światowej Flying Fortressy nadal brały udział w konfliktach zbrojnych, choć na dużo mniejszą skalę. W siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych służyły jeszcze w czasie wojny koreańskiej jako maszyna ratownicza, tymczasem siły powietrzne Izraela – które stały się jednym z powojennych użytkowników B-17 – użyły tych maszyn w roli bombowców w wojnie o niepodległość i w czasie kryzysu sueskiego.
Wiki
