historia
Atak na instytucję rodziny ma swoją długą historię. Jedną z apologetek wolnej miłości bez rodziny była Aleksandra Kołłontaj
Aleksandra Michajłowna Kołłontaj (ros. Алекса́ндра Миха́йловна Коллонта́й; z domu Domontowicz, Домонто́вич; ur. 19 marca?/31 marca 1872 w Petersburgu, zm. 9 marca 1952 w Moskwie) – rosyjska polityk socjaldemokratyczny i komunistyczny, rewolucjonistka, członkini Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (do 1914 frakcji mienszewików, następnie bolszewików), później w RKP(b)/WKP(b), pierwsza w świecie kobieta pełniąca funkcję ministra i ambasadora.
Była córką generała armii rosyjskiej Michaiła Domontowicza(ros.), dowódcy w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878), następnie szefa kancelarii ambasady rosyjskiej w Bułgarii w latach 1878–1879, i Aleksandry Masalin-Mrawińskiej, córki bogatego fińskiego handlarza drewnem.
W 1893 przeciwstawiając się rodzinie wyszła za biednego oficera Władimira Kołłontaja.Działalność socjalistyczną w ruchu robotniczym podjęła w końcu XIX wieku, opuściła męża i dzieci. W 1914 roku, po powrocie z wieloletniej emigracji w Ameryce i krajach Skandynawii, na którą była zmuszona udać się za wcześniejszą działalność polityczną, wstąpiła do partii bolszewików. Po rewolucji październikowej w 1917 roku została komisarzem ludowym opieki społecznej. Była najbardziej wpływową kobietą w radzieckiej administracji i w 1919 roku utworzyła Żenotdieł, zwany „Ministerstwem Kobiet”. Instytucja ta pracowała dla poprawy warunków życia kobiet w Rosji Radzieckiej, prowadząc działalność propagandową i edukacyjną wśród kobiet w kwestii małżeństw, edukacji i praw robotników. Działalność ta po latach przyczyniła się do określania Kołłontaj jako socjalistycznej feministki. Żenotdieł został ostatecznie zlikwidowany w 1930 roku.
Historyk Norman Davies określił ją jako apostołkę wolnej miłości. W wewnętrznych sporach w ramach RPK(b) Kołłontaj była blisko poglądowo lewicowemu komunizmowi i Opozycji Robotniczej (której była jedną z głównych przywódców, obok m.in. Aleksandra Szlapnikowa), postulującej zwiększenie roli związków zawodowych i wpływu pracowników na zarządzanie radziecką gospodarką. W publikowanych pracach opowiadała się za poprawą warunków życiowych klasy pracującej w Rosji Sowieckiej.
W latach 1918–1922 jej mężem był Pawieł Dybienko.
Kołłontaj była niezwykle uzdolniona językowo. Poza rosyjskim potrafiła porozumieć się w następujących językach: angielskim, francuskim, niemieckim, norweskim, szwedzkim, fińskim i hiszpańskim. Oczywiście znała te języki w różnym stopniu.
Po śmierci Lenina i dojściu Stalina do władzy została skutecznie odsunięta od wydarzeń politycznych i możliwości wpływania na ich bieg. Ograniczono również jej możliwość propagowania własnych poglądów. Następnie zmuszono do objęcia funkcji ambasadora w Meksyku, Szwecji (gdzie pełniła tę funkcję w latach 1930–1945) i Norwegii, jako jedna z nielicznych „starych bolszewików” uniknęła śmierci z rąk NKWD podczas "wielkiej czystki" w latach 30. XX wieku. Później została sprowadzona do roli symbolu zaangażowania kobiet po stronie bolszewików.
Wiki
Była córką generała armii rosyjskiej Michaiła Domontowicza(ros.), dowódcy w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878), następnie szefa kancelarii ambasady rosyjskiej w Bułgarii w latach 1878–1879, i Aleksandry Masalin-Mrawińskiej, córki bogatego fińskiego handlarza drewnem.
W 1893 przeciwstawiając się rodzinie wyszła za biednego oficera Władimira Kołłontaja.Działalność socjalistyczną w ruchu robotniczym podjęła w końcu XIX wieku, opuściła męża i dzieci. W 1914 roku, po powrocie z wieloletniej emigracji w Ameryce i krajach Skandynawii, na którą była zmuszona udać się za wcześniejszą działalność polityczną, wstąpiła do partii bolszewików. Po rewolucji październikowej w 1917 roku została komisarzem ludowym opieki społecznej. Była najbardziej wpływową kobietą w radzieckiej administracji i w 1919 roku utworzyła Żenotdieł, zwany „Ministerstwem Kobiet”. Instytucja ta pracowała dla poprawy warunków życia kobiet w Rosji Radzieckiej, prowadząc działalność propagandową i edukacyjną wśród kobiet w kwestii małżeństw, edukacji i praw robotników. Działalność ta po latach przyczyniła się do określania Kołłontaj jako socjalistycznej feministki. Żenotdieł został ostatecznie zlikwidowany w 1930 roku.
Historyk Norman Davies określił ją jako apostołkę wolnej miłości. W wewnętrznych sporach w ramach RPK(b) Kołłontaj była blisko poglądowo lewicowemu komunizmowi i Opozycji Robotniczej (której była jedną z głównych przywódców, obok m.in. Aleksandra Szlapnikowa), postulującej zwiększenie roli związków zawodowych i wpływu pracowników na zarządzanie radziecką gospodarką. W publikowanych pracach opowiadała się za poprawą warunków życiowych klasy pracującej w Rosji Sowieckiej.
W latach 1918–1922 jej mężem był Pawieł Dybienko.
Kołłontaj była niezwykle uzdolniona językowo. Poza rosyjskim potrafiła porozumieć się w następujących językach: angielskim, francuskim, niemieckim, norweskim, szwedzkim, fińskim i hiszpańskim. Oczywiście znała te języki w różnym stopniu.
Po śmierci Lenina i dojściu Stalina do władzy została skutecznie odsunięta od wydarzeń politycznych i możliwości wpływania na ich bieg. Ograniczono również jej możliwość propagowania własnych poglądów. Następnie zmuszono do objęcia funkcji ambasadora w Meksyku, Szwecji (gdzie pełniła tę funkcję w latach 1930–1945) i Norwegii, jako jedna z nielicznych „starych bolszewików” uniknęła śmierci z rąk NKWD podczas "wielkiej czystki" w latach 30. XX wieku. Później została sprowadzona do roli symbolu zaangażowania kobiet po stronie bolszewików.
Wiki
