militaria, 1940
Włoski myśliwiec Fiat G.50 eskortuje Ju 87
Fiat G.50 Freccia (pol. Strzała) – włoski samolot myśliwski z lat 30. XX w., wyprodukowany przez koncern Fiata.
Prace nad samolotem G.50 rozpoczęły się w 1935 r. Prototyp wystartował w swój pierwszy lot 26 lutego 1937 na lotnisku w Marini di Pisa pilotowany przez Giovanniego de Briganti.
Fiat G.50 był pierwszym włoskim jednopłatem z wciąganym podwoziem. Był on co prawda bardzo zwrotny, jednak zbyt mała moc silnika nie pozwalała na wykorzystanie wszystkich zalet samolotu. Po rozpoczęciu wojny okazało się także, że samolot jest słabo uzbrojony i z trudnością może nawiązać równorzędną walkę z lepiej uzbrojonymi samolotami alianckimi, takimi jak np. Hawker Hurricane. W dodatku podczas lotu nurkowego z prędkością ponad 500 km/h zdarzało się, że od skrzydeł lub kadłuba odrywały się pojedyncze części, co było przyczyną wypadków.
W sumie wyprodukowano 791 egzemplarzy samolotu, z czego 35 zostało wyeksportowanych do Finlandii.
Wersją rozwojową samolotu był Fiat G.55, w którym dokonano pewnych zmian konstrukcyjnych i zastosowano silnik o większej mocy.
Jedyny zachowany do dziś egzemplarz samolotu Fiat G.50bis jest aktualnie poddawany rekonstrukcji w Muzeum Lotnictwa w Belgradzie.
Samolot wszedł do służby w 1939 r., biorąc udział w hiszpańskiej wojnie domowej. Pewna liczba samolotów została wykorzystana w bitwie o Anglię, podczas której wyszły na jaw jego główne wady. Samolot był także wykorzystywany podczas walk w Afryce północnej i w śródziemnomorskim teatrze działań. Fiat G.50 był używany także przez włoskich pilotów po kapitulacji Włoch w 1943 r. do walki z wojskami niemieckimi.
Z największym sukcesem G.50 był wykorzystywany podczas wojny zimowej (1939-1940) oraz tzw. wojny kontynuacyjnej (1941-1944) między Finlandią i ZSRR. Samoloty, zamówione we Włoszech co prawda przybyły za późno do Finlandii, by wpłynąć znacząco na losy wojny zimowej, jednak piloci latający na tych maszynach w krótkim czasie odnieśli 13 zwycięstw powietrznych. W pierwszej fazie wojny kontynuacyjnej, tj. w 1941 r. stosunek zwycięstw był imponujący: jedna z fińskich eskadr, latająca na G.50 zaliczyła 52 zwycięstwa powietrzne tracąc przy tym zaledwie dwa samoloty. Do najlepszych pilotów, latających na G.50 podczas wojen fińsko-sowieckich należeli Oiva Tuominen (23 zestrzelenia) i Olli Puhakka (11 zestrzeleń). W późniejszym czasie, po wprowadzeniu nowocześniejszych i szybszych myśliwców radzieckich, G.50 dysponował zbyt słabymi osiągami, by podejmować równorzędną walkę i w 1944 r. został wycofany ze służby liniowej.
Junkers Ju 87 Stuka (z niem. Sturzkampfflugzeug) – niemiecki bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej. Zaprojektowana przez Hermanna Pohlmanna i oblatana 17 września 1935 maszyna swój chrzest bojowy przeszła w 1936 roku podczas wojny domowej w Hiszpanii. W niemieckiej propagandzie samolot stał się symbolem wielkości Luftwaffe.
Cechą charakterystyczną Ju 87 były skrzydła w konfiguracji litery „W” i montowane w początkowym okresie wojny syreny akustyczne (tzw. „trąby jerychońskie”), uruchamiane podczas wprowadzania samolotu w lot nurkowy. Dźwięk syren wywoływał panikę na ziemi oraz działał destrukcyjnie na morale żołnierzy. Do bomb podczepianych do samolotu montowano kartonowe rurki, które wywoływały narastający w trakcie spadania świst. Projekt zakładał wiele innowacji, m.in. automat umożliwiający wyprowadzenie samolotu z lotu nurkowego w przypadku utraty przytomności przez pilota. Chociaż samolot był nowoczesny, miał też szereg wad – był słabo opancerzony, mało zwrotny i powolny.
Maszyna z sukcesami wykorzystywana była podczas ataku na Polskę, walk w Skandynawii, ofensywy na Francję, kampanii śródziemnomorskiej, bitwy o Kretę oraz operacji „Barbarossa”. Nie sprawdziła się natomiast podczas bitwy o Anglię.
Kiedy Luftwaffe straciło panowanie w powietrzu, Ju 87 bez eskorty myśliwców stawały się łatwym celem maszyn alianckich. Z powodu braku następcy samolot produkowany był do 1944 roku. Stuka używany był do ostatnich dni wojny, choć w większości został zastąpiony przez Focke-Wulf Fw 190 w wersji myśliwsko-bombowej. Przez osiem lat w okresie od 1936 do 1944 wyprodukowano około 6500 sztuk Ju 87 w różnych wersjach.
Wiki
Prace nad samolotem G.50 rozpoczęły się w 1935 r. Prototyp wystartował w swój pierwszy lot 26 lutego 1937 na lotnisku w Marini di Pisa pilotowany przez Giovanniego de Briganti.
Fiat G.50 był pierwszym włoskim jednopłatem z wciąganym podwoziem. Był on co prawda bardzo zwrotny, jednak zbyt mała moc silnika nie pozwalała na wykorzystanie wszystkich zalet samolotu. Po rozpoczęciu wojny okazało się także, że samolot jest słabo uzbrojony i z trudnością może nawiązać równorzędną walkę z lepiej uzbrojonymi samolotami alianckimi, takimi jak np. Hawker Hurricane. W dodatku podczas lotu nurkowego z prędkością ponad 500 km/h zdarzało się, że od skrzydeł lub kadłuba odrywały się pojedyncze części, co było przyczyną wypadków.
W sumie wyprodukowano 791 egzemplarzy samolotu, z czego 35 zostało wyeksportowanych do Finlandii.
Wersją rozwojową samolotu był Fiat G.55, w którym dokonano pewnych zmian konstrukcyjnych i zastosowano silnik o większej mocy.
Jedyny zachowany do dziś egzemplarz samolotu Fiat G.50bis jest aktualnie poddawany rekonstrukcji w Muzeum Lotnictwa w Belgradzie.
Samolot wszedł do służby w 1939 r., biorąc udział w hiszpańskiej wojnie domowej. Pewna liczba samolotów została wykorzystana w bitwie o Anglię, podczas której wyszły na jaw jego główne wady. Samolot był także wykorzystywany podczas walk w Afryce północnej i w śródziemnomorskim teatrze działań. Fiat G.50 był używany także przez włoskich pilotów po kapitulacji Włoch w 1943 r. do walki z wojskami niemieckimi.
Z największym sukcesem G.50 był wykorzystywany podczas wojny zimowej (1939-1940) oraz tzw. wojny kontynuacyjnej (1941-1944) między Finlandią i ZSRR. Samoloty, zamówione we Włoszech co prawda przybyły za późno do Finlandii, by wpłynąć znacząco na losy wojny zimowej, jednak piloci latający na tych maszynach w krótkim czasie odnieśli 13 zwycięstw powietrznych. W pierwszej fazie wojny kontynuacyjnej, tj. w 1941 r. stosunek zwycięstw był imponujący: jedna z fińskich eskadr, latająca na G.50 zaliczyła 52 zwycięstwa powietrzne tracąc przy tym zaledwie dwa samoloty. Do najlepszych pilotów, latających na G.50 podczas wojen fińsko-sowieckich należeli Oiva Tuominen (23 zestrzelenia) i Olli Puhakka (11 zestrzeleń). W późniejszym czasie, po wprowadzeniu nowocześniejszych i szybszych myśliwców radzieckich, G.50 dysponował zbyt słabymi osiągami, by podejmować równorzędną walkę i w 1944 r. został wycofany ze służby liniowej.
Junkers Ju 87 Stuka (z niem. Sturzkampfflugzeug) – niemiecki bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej. Zaprojektowana przez Hermanna Pohlmanna i oblatana 17 września 1935 maszyna swój chrzest bojowy przeszła w 1936 roku podczas wojny domowej w Hiszpanii. W niemieckiej propagandzie samolot stał się symbolem wielkości Luftwaffe.
Cechą charakterystyczną Ju 87 były skrzydła w konfiguracji litery „W” i montowane w początkowym okresie wojny syreny akustyczne (tzw. „trąby jerychońskie”), uruchamiane podczas wprowadzania samolotu w lot nurkowy. Dźwięk syren wywoływał panikę na ziemi oraz działał destrukcyjnie na morale żołnierzy. Do bomb podczepianych do samolotu montowano kartonowe rurki, które wywoływały narastający w trakcie spadania świst. Projekt zakładał wiele innowacji, m.in. automat umożliwiający wyprowadzenie samolotu z lotu nurkowego w przypadku utraty przytomności przez pilota. Chociaż samolot był nowoczesny, miał też szereg wad – był słabo opancerzony, mało zwrotny i powolny.
Maszyna z sukcesami wykorzystywana była podczas ataku na Polskę, walk w Skandynawii, ofensywy na Francję, kampanii śródziemnomorskiej, bitwy o Kretę oraz operacji „Barbarossa”. Nie sprawdziła się natomiast podczas bitwy o Anglię.
Kiedy Luftwaffe straciło panowanie w powietrzu, Ju 87 bez eskorty myśliwców stawały się łatwym celem maszyn alianckich. Z powodu braku następcy samolot produkowany był do 1944 roku. Stuka używany był do ostatnich dni wojny, choć w większości został zastąpiony przez Focke-Wulf Fw 190 w wersji myśliwsko-bombowej. Przez osiem lat w okresie od 1936 do 1944 wyprodukowano około 6500 sztuk Ju 87 w różnych wersjach.
Wiki
