historia, 1945
Rosjanie podczas zdobywania Budapesztu, 1945
Oblężenie Budapesztu (węg. Budapest ostroma) – działanie wojenne przeprowadzone w stolicy Węgier Budapeszcie w czasie operacji budapeszteńskiej w końcowym okresie II wojny światowej.
Obronę Budapesztu stanowiły wojska węgierskie i niemieckie, otoczone pierścieniem wojsk radzieckich od grudnia 1944.
W listopadzie 1944 kontrolę nad stolicą Węgier przejął XI Korpus Waffen-SS gen. Pfeffer-Wildenbrucha. W skład tego Korpusu wchodziła 8. Dywizja Kawalerii SS „Florian Geyer” i 22 Ochotnicza Dywizja Kawalerii SS. Znajdował się tam też I Korpus Węgierski którego siłą była 2. Dywizja Pancerna. W okrążonym mieście, 27 grudnia 1944 dowództwo Ordnungspolizei wprowadziło stan oblężenia.
Atak rosyjski rozpoczął się 29 grudnia 1944, uczestniczyła w nim Armia Czerwona oraz sprzymierzony VII Korpus Armijny rumuńskich sił zbrojnych.
1 stycznia 1945 porażką zakończyła się ostatnia niemiecka próba oswobodzenia miasta. Żołnierze radzieccy przedzierając się przez wschodnią część miasta otworzyli drogę do Dunaju. Ta część Budapesztu poddała się ostatecznie 18 stycznia 1945. Przeciwległy brzeg Dunaju po stronie Budy został zdobyty przez zastosowanie miotaczy ognia, materiałów wybuchowych i ognia dział samobieżnych. Zaledwie garstka, spośród 16 tys. niemieckich i węgierskich żołnierzy wydostała się z oblężenia, przechodząc przez radzieckie linie. 11 lutego poddał się budapeszteński garnizon Waffen-SS.
Oblężenie zakończyło się bezwarunkową kapitulacją 13 lutego. Miasto zostało zdobyte częścią oddziałów 2. Frontu Ukraińskiego dowodzonych przez marszałka Rodiona Malinowskiego. Bezpośrednio w walkach wzięła udział 53. Armia i 7. Armia Gwardii, wchodzące w skład 3. Frontu Ukraińskiego, w tym 46. Armia.
Całkowicie zniszczona została węgierska 2. Armia, natomiast resztki oddziałów zostały detaszowane do 3. Armii.
1 stycznia 1945 Niemcy rozpoczęli operację „Konrad I”, próbę odblokowania Budapesztu, która podeszła 17 km od Budy. Ostatecznie utknęła pod wzgórzami pod Budapesztem. Operacja „Konrad II” ruszyła 7 stycznia, ale też nie dotarła. Ostatnia operacja rozpoczęła się 18 stycznia i trwała do 30 stycznia o kryptonimie „Konrad III”.
Oblężenie Budapesztu było jedną z najkrwawszych bitew podczas II wojny światowej.
W wyniku działań zbrojnych, zniszczeniu lub uszkodzeniu uległo 80% budynków w Budapeszcie, w tym zamek i gmach Parlamentu, a także pięć mostów na Dunaju.
Po zakończonym oblężeniu żołnierzom radzieckim pozwolono na dwudniowy, niczym nie kontrolowany rabunek miasta. Dochodziło również do przypadkowych egzekucji, oraz masowych gwałtów kobiet. W następstwie tych działań ok. 40 tys. cywilów zginęło, nieznana jest liczba tych którzy zmarli z głodu i chorób. Podczas oblężenia około 50 tys. kobiet i dziewcząt w wieku od 10 do 70 lat zostało zgwałconych (choć szacunki podają od 5 tys. do 200 tys.). Węgierskie dziewczęta były porywane, a następnie przywożone do kwater żołnierzy Armii Czerwonej, gdzie były więzione, wielokrotnie gwałcone, a czasami mordowane. Po tych wydarzeniach, na terenie całych Węgier, ponad 400 tys. kobiet zostało zarejestrowanych jako zarażone chorobami wenerycznymi na skutek gwałt
Wiki
Obronę Budapesztu stanowiły wojska węgierskie i niemieckie, otoczone pierścieniem wojsk radzieckich od grudnia 1944.
W listopadzie 1944 kontrolę nad stolicą Węgier przejął XI Korpus Waffen-SS gen. Pfeffer-Wildenbrucha. W skład tego Korpusu wchodziła 8. Dywizja Kawalerii SS „Florian Geyer” i 22 Ochotnicza Dywizja Kawalerii SS. Znajdował się tam też I Korpus Węgierski którego siłą była 2. Dywizja Pancerna. W okrążonym mieście, 27 grudnia 1944 dowództwo Ordnungspolizei wprowadziło stan oblężenia.
Atak rosyjski rozpoczął się 29 grudnia 1944, uczestniczyła w nim Armia Czerwona oraz sprzymierzony VII Korpus Armijny rumuńskich sił zbrojnych.
1 stycznia 1945 porażką zakończyła się ostatnia niemiecka próba oswobodzenia miasta. Żołnierze radzieccy przedzierając się przez wschodnią część miasta otworzyli drogę do Dunaju. Ta część Budapesztu poddała się ostatecznie 18 stycznia 1945. Przeciwległy brzeg Dunaju po stronie Budy został zdobyty przez zastosowanie miotaczy ognia, materiałów wybuchowych i ognia dział samobieżnych. Zaledwie garstka, spośród 16 tys. niemieckich i węgierskich żołnierzy wydostała się z oblężenia, przechodząc przez radzieckie linie. 11 lutego poddał się budapeszteński garnizon Waffen-SS.
Oblężenie zakończyło się bezwarunkową kapitulacją 13 lutego. Miasto zostało zdobyte częścią oddziałów 2. Frontu Ukraińskiego dowodzonych przez marszałka Rodiona Malinowskiego. Bezpośrednio w walkach wzięła udział 53. Armia i 7. Armia Gwardii, wchodzące w skład 3. Frontu Ukraińskiego, w tym 46. Armia.
Całkowicie zniszczona została węgierska 2. Armia, natomiast resztki oddziałów zostały detaszowane do 3. Armii.
1 stycznia 1945 Niemcy rozpoczęli operację „Konrad I”, próbę odblokowania Budapesztu, która podeszła 17 km od Budy. Ostatecznie utknęła pod wzgórzami pod Budapesztem. Operacja „Konrad II” ruszyła 7 stycznia, ale też nie dotarła. Ostatnia operacja rozpoczęła się 18 stycznia i trwała do 30 stycznia o kryptonimie „Konrad III”.
Oblężenie Budapesztu było jedną z najkrwawszych bitew podczas II wojny światowej.
W wyniku działań zbrojnych, zniszczeniu lub uszkodzeniu uległo 80% budynków w Budapeszcie, w tym zamek i gmach Parlamentu, a także pięć mostów na Dunaju.
Po zakończonym oblężeniu żołnierzom radzieckim pozwolono na dwudniowy, niczym nie kontrolowany rabunek miasta. Dochodziło również do przypadkowych egzekucji, oraz masowych gwałtów kobiet. W następstwie tych działań ok. 40 tys. cywilów zginęło, nieznana jest liczba tych którzy zmarli z głodu i chorób. Podczas oblężenia około 50 tys. kobiet i dziewcząt w wieku od 10 do 70 lat zostało zgwałconych (choć szacunki podają od 5 tys. do 200 tys.). Węgierskie dziewczęta były porywane, a następnie przywożone do kwater żołnierzy Armii Czerwonej, gdzie były więzione, wielokrotnie gwałcone, a czasami mordowane. Po tych wydarzeniach, na terenie całych Węgier, ponad 400 tys. kobiet zostało zarejestrowanych jako zarażone chorobami wenerycznymi na skutek gwałt
Wiki
