człowiek
Miejsca urodzenia znamienitych chińskich filozofów ze stu szkół myśli dynastii Zhou

Dynastia Zhou (chiń.: 周朝; pinyin: Zhōu Cháo; wym. [ʈʂóu ʈʂʰǎu]) – dynastia rządząca Chinami w latach od ok. 1045 do 256 r. p.n.e., po okresie Shang, a przed powstaniem cesarstwa Qin. Była to najdłużej panująca dynastia w historii Chin, aczkolwiek realną władzę sprawowała tylko w pierwszym okresie tzw. Zachodniej Dynastii Zhou, tj. do 770 r. p.n.e. W drugim okresie, tzw. Wschodniej dynastii Zhou, jej rządy cechowała rosnąca rola feudałów, którzy w Okresie Wiosen i Jesieni doprowadzili do rozbicia dzielnicowego na ponad 100 małych państewek. W końcowych latach panowania Zhou nasiliły się tendencje unifikacyjne, które doprowadziły do zjednoczenia Chin na drodze podboju przez państwo Qin.

Okres Zhou ma fundamentalne znaczenie dla chińskiej cywilizacji. To wtedy zaczęto wytapiać żelazo, a technika wytopu brązu osiągnęła niespotykane w ówczesnym świecie wyżyny. Pismo przeszło ewolucję od początkowych tzw. napisów na kościach wróżebnych do bliższych współczesnym znakom tzw. napisów na brązach.

Poczynając od VI w. p.n.e., epokę cechował bezprecedensowy rozkwit filozofii, nazywany okresem Stu Szkół, który położył podwaliny pod główne kierunki - konfucjanizm, taoizm i legizm, a także pod pomniejsze i zapomniane później kierunki, jak np. szkoła nazw czy moizm.

Wiki