militaria
Bomba skacząca - przeznaczona do niszczenia celów o znacznych gabarytach takich jak zapory wodne ... (wideo HD)

Bomba skacząca – zaprojektowana przez prof. Barnesa Wallisa brytyjska bomba burząca o masie 4 ton (materiał wybuchowy o masie 3 ton), przeznaczona do niszczenia celów o znacznych gabarytach takich jak zapory wodne, schrony okrętów podwodnych. Wykorzystana w dniu 17 maja 1943 r. do zniszczenia zapór wodnych w Möhne i Eder przez 617 Dywizjon Bombowy "Dam busters" (Operacja Chastise).

Wyjątkowość tych bomb polegała na specyficznej metodzie zrzutu na cel. Samolot musiał lecieć z prędkością od 230 do 235 mil na godzinę (około 370 km/h) na wysokości około 60 stóp (20 m) nad powierzchnią wody i zrzucić bombę tak, aby uderzając o płaszczyznę wody odbiła się od niej i zachowując energię kinetyczną "podskakiwała" (jak "kaczka" z kamienia) kilkakrotnie (na długości około 400 m), aż do osiągnięcia celu jakim były korony zapory wodnej. Przed zrzutem bomby, używano specjalnego urządzenia które wprowadzało bombę w ruch obrotowy. Dzięki temu bomba łatwiej odbijała się od powierzchni, nie tonąc po zetknięciu z nią. Po dotarciu do zapory, bomba tonęła i na głębokości około 30 stóp (około 10 m) dochodziło do eksplozji.

Początkowo naukowcy projektowali bombę w kształcie kuli dla uzyskania lepszych właściwości aerodynamicznych jednak w trakcie prób odkryto, że drewniana obudowa bomby głębinowej rozpada się przy zetknięciu z wodą. Brak obudowy nie wpływał znacząco na zdolność bomby do odbijania się od powierzchni wody, dlatego pozostawiono jedynie samą bombę w kształcie walca. Aby zamontować bombę, należało w samolocie Avro Lancaster Mk. III dokonać przebudowy przedziału bombowego, aby zmieścić tak duży ładunek, oraz urządzenie do wprowadzania bomby w ruch obrotowy.
Wiki