historia
Hiszpańska wojna domowa, 1936

Hiszpańska wojna domowa – wojna domowa pomiędzy rządem Republiki Hiszpańskiej, wyłonionym przez koalicję Frontu Ludowego i wspierającymi go siłami (liberałami, republikanami, komunistami, socjalistami i anarchistami) a prawicową opozycją (nacjonalistami, monarchistami, konserwatystami i faszystami), która toczyła się w Hiszpanii w latach 1936–1939. Traktowana przez mocarstwa europejskie jak poligon do testowania nowych rodzajów broni w warunkach bojowych.

Mimo iż była to wojna domowa, jej kontekst jest znacznie szerszy. Konflikt ten bywa uważany za preludium II wojny światowej. Obie strony wojny miały bowiem wsparcie z zagranicy, przy czym nacjonalistów wspierały bezpośrednio oddziały wojskowe przysłane przez faszystowskie Włochy i nazistowskie Niemcy, siły rządowe mogły liczyć na zagranicznych ochotników (w tym Brygad Międzynarodowych, zorganizowanych przez Komintern) oraz Brazylii, Francji, ZSRR i Meksyku.

W marcu 1939 wojna domowa zakończyła się zwycięstwem nacjonalistów. Na miejsce Republiki, nacjonaliści utworzyli autorytarne, niedemokratyczne Państwo Hiszpańskie, przez część historyków i socjologów określane jako faszystowskie[, lub zbliżające się do totalitaryzmu.

Po zakończeniu działań wojennych w 1939 roku, w Hiszpanii do 1979 roku działał zbrojny antyfrankistowski ruch oporu, a od 1959 roku także ETA – terrorystyczna organizacja baskijskich nacjonalistów.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hiszpa%C5%84ska_wojna_domowa