historia
Egipt Ptolemeuszy 240 p.n.e.

Ptolemeusze (albo Lagidzi) – dynastia pochodzenia macedońskiego panująca w starożytnym Egipcie w latach 304–30 p.n.e., w południowej Syrii, Libanie i Palestynie w latach 301–200 p.n.e., na Cyprze do 58 p.n.e. i w latach 48–30 p.n.e. oraz w Cyrenajce do 96 p.n.e. Przejściowo do państwa Ptolemeuszów należały także południowe i południowo-zachodnie wybrzeża Azji Mniejszej i wyspy Morza Egejskiego. Nazwa dynastii pochodzi od imienia założyciela i kolejnych królów dynastii, zaś nazwa alternatywna, Lagidzi, od ojca Ptolemeusza I – Lagosa.

Założycielem dynastii był jeden z wodzów armii Aleksandra Wielkiego, Ptolemeusz I Soter, który po jego śmierci objął satrapię Egiptu i stopniowo usamodzielnił się w toku wojen diadochów, a w roku 304 p.n.e. ostatecznie przyjął tytuł króla. Jego potomkowie panowali w Egipcie aż do roku 30 p.n.e., kiedy Kleopatra VII, która wdała się w rozgrywkę o władzę w Imperium rzymskim, została pokonana przez rzymskiego wodza Oktawiana (późniejszego cesarza Augusta).

Ptolemeusze używali podwójnej tytulatury greckiej i egipskiej, a przy obejmowaniu władzy odbywali intronizację w Aleksandrii według tradycji państwa macedońskiego oraz koronację w Memfis zgodnie z rytuałem staroegipskim.

Wśród uczonych zarysowują się dwie tendencje. Pierwsza przypisuje Ptolemeuszom rolę macedońskich faraonów. Druga uznaje ich za najeźdźców i dynastię obcą starożytnemu Egiptowi.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ptolemeusze