historia
Chiny w 1820 roku, rządy dynastii Qing
Jiaqing (ur. 13 listopada 1760 w Pekinie, zm. 2 września 1820) – cesarz Chin z dynastii Qing.
Był synem cesarza Qianlonga. Na tron wstąpił po abdykacji ojca w 1796, który jednak aż do swojej śmierci (przez pierwsze trzy lata panowania syna) miał przemożny wpływ na politykę, jako „emerytowany cesarz”.
Ukrócił rządy wszechwładnego faworyta Qianlonga, Heshena, i próbował utrzymać świetność Chin, ale za jego czasów gospodarka cesarstwa zaczęła podupadać. Początek jego panowania upłynął pod znakiem walki z powstaniami Białego Lotosu (1796-1805) i Miao (1795–1806). Kolejna rebelia, powstanie Ośmiu Trygramów z 1813, była wymierzona przeciwko niemu osobiście, ale powstańcom nie udało się go zamordować.
Po śmierci Jiaqinga następcą został jego syn Daoguang.
Wiki
Był synem cesarza Qianlonga. Na tron wstąpił po abdykacji ojca w 1796, który jednak aż do swojej śmierci (przez pierwsze trzy lata panowania syna) miał przemożny wpływ na politykę, jako „emerytowany cesarz”.
Ukrócił rządy wszechwładnego faworyta Qianlonga, Heshena, i próbował utrzymać świetność Chin, ale za jego czasów gospodarka cesarstwa zaczęła podupadać. Początek jego panowania upłynął pod znakiem walki z powstaniami Białego Lotosu (1796-1805) i Miao (1795–1806). Kolejna rebelia, powstanie Ośmiu Trygramów z 1813, była wymierzona przeciwko niemu osobiście, ale powstańcom nie udało się go zamordować.
Po śmierci Jiaqinga następcą został jego syn Daoguang.
Wiki