transport
1935-1939. Nastąpiło ożywienie budownictwa drogowego w II RP

1935-1939. Nastąpiło ożywienie budownictwa drogowego. Do 1938 r. wybudowano 6600 km dróg bitych, położono twardą nawierzchnię na 1500 km dróg. Przebudowa nawierzchni objęła drogi łączące stolicę z ważniejszymi ośrodkami prowincjonalnymi oraz granicami państwa.
Twardą nawierzchnię otrzymał trakty: Warszawa-Zakopane przez Radom, Kielce, Myślenice; Warszawa-Katowice przez Piotrków, Radomsko, Będzin; Warszawa-Poznań przez Łowicz, Kutno i Warszawa-Lwów przez Garwolin, Lublin, Tomaszów, Żółkiew, drogi Warszawa-Łódź i Warszawa-Gdynia.
Budowana droga z Zamościa do Hrubieszowa stanowiła część magistrali komunikacyjnej, łączącej Śląsk z terenami rolniczymi Wołynia. Powstawały większe odcinki drogowe w województwach nowogródzkim, poleskim, wileńskim i wołyńskim. W 1939 r. trzykrotnie zwiększono dotację na ten cel.
W planie piętnastoletnim (1939-1954) zamierzano zbudować sieć autostrad. W II RP powstało 20 tys. km dróg bitych (na ogólną długość w 1938 r. - 63 tys. km). W PRL w latach 1945-1965 powstało 16 tys. km nowych dróg, w tym znaczna część w tzw. czynach społecznych.
Rząd po 1936 r. premiował osoby, które zakupiły samochód ulgami podatkowymi.

Romuald Szeremietiew