historia
II Rzeczypospolita odziedziczyła po zaborcach ziemie rolniczo zacofane. Do 1939 r. rozparcelowano i scalono 8 mln hektarów

II Rzeczypospolita odziedziczyła po zaborcach ziemie rolniczo zacofane, biedę na wsi i analfabetyzm. Wojna 1914-1921 spustoszyła te ziemie, zniszczeniu uległo prawie dwa miliony zabudowań, wybity inwentarz, zagrabione maszyny rolnicze.
W 1920 r. przyjęto ustawę o reformie rolnej.
Przewidywano parcelację całej ziemi państwowej oraz dóbr kościelnych i właścicieli ziemskich; odszkodowania za wywłaszczone majątki (połowa ceny rynkowej);
kredyty na zakup ziemi w wysokości do 75% wartości parceli;
przyznanie ziemi przede wszystkim bezrolnym i małorolnym, pierwszeństwo przysługiwało inwalidom wojennym i robotnikom rolnym; pozbawienie prawa do ziemi uchylających się od służby wojskowej i/lub tych co brali udział w zajmowaniu siłą ziemi folwarcznej.

Od 1935 r. na wsi podjęto intensywne działania, wraz z parcelacją majątków ziemskich przebiegała komasacja gospodarstw chłopskich, tworzono i scalano gospodarstwa (do 10 ha), z zachowaniem w rękach właścicieli większych majątków o wyższej kulturze rolnej.
Pojawiły się inwestycje dla zwiększenie produkcji rolnej. Przebudowa ustroju rolnego obejmowała: melioracje gruntów wraz z ich zagospodarowaniem, parcelacje i komasacje gruntów oraz związane z nimi budownictwo wiejskie, inwestycje w dziedzinie obrotu artykułami rolnymi.
Do 1939 r. rozparcelowano i scalono 8 mln hektarów; utworzono ponad 700 tys. nowych i scalono 860 tys. gospodarstw.
Reforma rolna przeprowadzona przez „sanację” objęła 30% użytków rolnych, nie została zakończona, wybuchła wojna.
W PRL reforma rolna objęła 3,5 mln hektarów, tylko 1,2 mln trafiło w ręce chłopskie, pozostałą większość upaństwowiono, w planach było odebranie ziemi chłopom utworzenie kołchozów.

Romuald Szeremietiew/Twitter