historia, 1936
Hindenburg wylądował w New Jersey (USA)

LZ-129 Hindenburg – niemiecki sterowiec pasażerski. Wraz z bliźniaczym LZ-130 Graf Zeppelin II, był największym sterowcem w historii. Zapewniał podróżnym przelot przez Atlantyk w luksusowych warunkach. Miał długość 245 m, i średnicę 41 m. Osiągał prędkość maksymalną 135 km/h. Hindenburg był zdolny przewozić 72 pasażerów (50 w rejsie transatlantyckim) oraz 61 osób załogi. Z powodów aerodynamicznych pomieszczenia załogi znajdowały się wewnątrz sterowca, a nie w gondoli pod sterowcem. Hindenburg był przystosowany konstrukcyjnie do wypełnienia helem, ale z powodu embargo narzuconego przez USA (podówczas jedynego producenta helu na świecie) sterowiec został przerobiony na użycie wodoru, co nie stanowiło większego problemu, ponieważ Niemcy miały doświadczenie z użyciem tego gazu. Żeby zapobiec zapaleniu gazu, poszycie sterowca było wykonane z materiału, który zapobiegał wyładowaniom elektrycznym. Na pokładzie sterowca znajdowała się również palarnia; pomieszczenie to było utrzymywane pod ciśnieniem, żeby zapobiec dostaniu się doń palnego gazu. Zaletami zastosowania wodoru była jego niska (w porównaniu do helu) cena, a zatem i uproszczenie konstrukcji, polegające na tym, że aby obniżyć pułap statku powietrznego wystarczyło upuścić część wodoru zamiast instalować skomplikowane urządzenia do bezstratnego sprężania znacznie droższego helu. Atutem była też większa siła nośna (dzięki mniejszej gęstości) wodoru, co pozwoliło na zwiększenie liczby kabin pasażerskich w stosunku do prototypu. Dodatkowym argumentem za użyciem wodoru był fakt, że nigdy wcześniej żaden niemiecki statek powietrzny lżejszy od powietrza nie uległ wypadkowi spowodowanemu łatwopalnością wodoru. Kariera Hindenburga rozwijała się na bazie kariery jego poprzednika – sterowca LZ 127 Graf Zeppelin. Hindenburg próbny lot odbył w dniach 26-29 marca 1936 przelatując nad ważniejszymi miastami Niemiec, w tym nad Wrocławiem. Przez cały 1936 rok Hindenburg przeleciał 191 583 mile przewożąc 2798 pasażerów oraz 160 ton ładunku i poczty. Brał udział w tzw. „Deutschlandfahrt” - z jego pokładu podczas podróży przez całe Niemcy i Prusy Wschodnie zachęcano do głosowania za remilitaryzacją Nadrenii. Przeleciał wtedy między innymi nad Kłajpedą, Tylżą, Gąbinem, Wystrucią, Olsztynem, Olsztynkiem, pomnikiem bitwy pod Tannenbergiem, Ostródą, Iławą i Kisielicami. W tym samym roku statek wykonał 17 lotów przez Atlantyk, w tym 10 lotów do USA i Brazylii. Pokonał również rekord Atlantyku, podwójnie go przekraczając w ciągu 5 dni, 19 godzin i 51 minut. Po wystartowaniu z Frankfurtu z 97 osobami na pokładzie (36 pasażerów i 61 osób załogi) i trzydniowej podróży przez Atlantyk, sterowiec spłonął 6 maja 1937 r. podczas cumowania na lotnisku w Lakehurst w stanie New Jersey (USA). Zginęło 13 pasażerów i 22 członków załogi oraz główny członek załogi naziemnej, kapitan Ernst Lehmann. (wikipedia)